Τρία εχθρικά στρατεύματα ερχόντουσαν καταπάνω στον Ιούδα, και ο βασιλιάς Ιωσαφάτ κάλεσε το έθνος στην Ιερουσαλήμ για να φτιάξουν ένα σχέδιο αντεπίθεσης. Χρειαζόταν σχέδια, μια αποφασιστική διακήρυξη δράσης. Κάτι έπρεπε να γίνει αμέσως κιόλας. Αντίθετα. Ο Ιωσαφάτ στάθηκε μπροστά στο λαό και άνοιξε την καρδιά του στο Θεό σε εξομολόγηση.
«Και ιδού, πως ανταμείβουσιν ημάς, ερχόμενοι να εκβάλωσιν ημάς από της κληρονομίας σου, την οποίαν έδωκας εις ημάς να κληρονομήσωμεν. Θεέ ημών, δεν θέλεις κρίνει αυτούς; Διότι δεν υπάρχει εις ημάς δύναμις δια να αντισταθώμεν εις τούτο το μέγα πλήθος, το οποίον έρχεται εφ’ημάς, και δεν εξεύρομεν τι να κάμωμεν. Αλλ’επί σε είναι οι οφθαλμοί ημών» (Β΄Χρονικών 20:11-12).
Ζούμε σε μια εποχή που όλα μετακινούνται και γίνονται επισφαλή-και σχεδόν όλοι είτε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, πληγώνονται.
Με δυσκολία αναγνωρίζει κάποιος τι να κάνει πια. Οι ηγέτες μας δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι γίνεται σ’αυτό τον κόσμο-ή στην οικονομία.
Ακόμα περισσότερο μπερδεμένος είναι ο επιχειρηματικός κόσμος-με τους οικονομικούς αναλυτές να διαφωνούν μεταξύ τους για το τι έπεται. Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι τα μπλέκουν από τις εναλασσόμενες δυνάμεις που επηρεάζουν τους ανθρώπους σήμερα.
Δεν διπλώνεις τα χέρια σου-και κάθεσαι αναπαυτικά-αφήνοντας το Θεό να τα κάνει όλα! Δε σημαίνει αυτό, το να κρατάς τα μάτια σου «καρφωμένα στον Κύριο». Κοιτάζουμε στον Κύριο, όχι σαν άνθρωποι που ξέρουν τι να κάνουν, αλλά σαν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αλλά ξέρουμε επίσης πως Εκείνος είναι ο Βασιλιάς που κάθεται επάνω στην τρικυμία. Είναι Κύριος όλων, και γνωρίζουμε πως ακόμα και να κοπεί στα δυο ο κόσμος-αν όλα διαλυθούν-Εκείνος αποτελεί βράχο ασφάλειας και σιγουριάς. Τα μάτια μας είναι καρφωμένα σ’έναν αναστημένο Κύριο. Εάν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, τότε η πίστη μας μας βεβαιώνει πως Εκείνος ξέρει τι να κάνει.
