Επιτρέψτε μου να ξεδιαλύνω τη διαφορά μεταξύ υπερηφάνειας και ταπείνωσης.
Ένα ταπεινό άτομο δεν είναι κάποιος που έχει μικρή ιδέα για τον εαυτό του, κρεμάει το κεφάλι του και λέει, «Είμαι ένα τίποτα». Αντίθετα, είναι κάποιος που βασίζεται τελείως στον Κύριο για όλα, σε κάθε περίσταση. Γνωρίζει πως ο Κύριος πρέπει να τον οδηγήσει, να τον ενδυναμώσει και να τον αφυπνίσει-και πως είναι νεκρός χωρίς αυτό!
Ένα περήφανο άτομο απ’την άλλη, είναι αυτός που μπορεί μεν να αγαπάει το Θεό με κάποιο τρόπο, αλλά ενεργεί και σκέφτεται από μόνος του. Η ρίζα της υπερηφάνειας, είναι απλά η ανεξαρτησία από το Θεό, και ο υπερήφανος άνθρωπος παίρνει αποφάσεις με βάση τη λογική του, τις ικανότητες και τις δεξιότητές του. Λέει, «ο Θεός μου έδωσε ένα γερό μυαλό, και περιμένει να το χρησιμοποιήσω. Είναι ανοησία να Του ζητώ οδηγίες για κάθε λεπτομέρεια στη ζωή».
Αυτό το πρόσωπο είναι άπιαστο επειδή ήδη «τα ξέρει όλα». Μπορεί να ακούσει κάποιον που βρίσκεται πιο ψηλά σε κατηγορία εξουσίας ή είναι πιο γνωστός από τον ίδιο-αλλά όχι κάποιον που θεωρεί κατώτερο.
Ο περήφανος δε λαμβάνει ούτε μια λέξη απ’το Θεό! Είναι αδύνατον γι’αυτόν να κάνει σωστές και δίκαιες κρίσεις-αδύνατον να εκφέρει σκέψεις του Θεού-διότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι παρών επάνω του ώστε να φέρει μαρτυρία αλήθειας. «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμίες 14:12).
Η περηφάνεια είναι ανεξαρτησία-η ταπείνωση είναι εξάρτηση. Ταπεινός Χριστιανός είναι αυτός που δεν κάνει καμιά κίνηση, χωρίς να συμβουλευτεί τον Κύριο. Η Βίβλος λέει, πως τα βήματα του δίκαιου ανθρώπου καθορίζονται από τον Κύριο, που όμως δεν μπορεί να ορίσει τα βήματα ενός ανεξάρτητου πνεύματος. Αυτά είχα να πω-ο Θεός θέλει τον πλήρη έλεγχο-δώστου τον.
«...Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Ιακώβου 4:6)
