Έρχεται μια εποχή στη ζωή κάθε Χριστιανού-όπως επίσης και της εκκλησίας-που ο Θεός μας περνάει από το τελευταίο και δυσκολότερο (ίσως) τέστ της πίστης μας. Πρόκειται για το ίδιο τέστ που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο λαός Ισραήλ στην ερημική πλευρά του ποταμού Ιορδάνη. Περί τίνος πρόκειται άραγε;
Πρόκειται για την πρόκληση να γνωρίζουμε όλους τους κινδύνους που μας περιμένουν στο μέλλον-τις κατά μέτωπον επιθέσεις γιγαντιαίων θεμάτων που θα δεχτούμε, τα ψηλά τείχη της θλίψης, τις αρχές και τις εξουσίες που επιζητούν να μας καταστρέψουν-και παρόλα αυτά να αφεθούμε τελείως στις υποσχέσεις του Θεού. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να υποτάξουμε με τη θέλησή μας τον εαυτό μας σε μια ζωή εμπιστοσύνης και πίστης στο Λόγο Του. Πρόκειται για τη δέσμευση να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι μεγαλύτερος απ’όλα τα προβλήματα και τους εχθρούς μας.
Ο Ουράνιος Πατέρας μας δεν ψάχνει για πίστη που να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα τη φορά. Αντίθετα, ψάχνει για δέσμευση πίστης στο πρόσωπό Του ότι είναι ικανός καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας να πραγματοποιεί το αδύνατο. Αυτό το είδος πίστης φέρνει ηρεμία και ανάπαυση στην ψυχή μας, όποια και να είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Και έχουμε αυτή την ηρεμία επειδή καταλήξαμε μια για πάντα στο συμπέρασμα ότι, «Ο Θεός μου είναι μεγαλύτερος. Είναι σε θέση να με βγάλει έξω όχι μόνο από τη θλίψη μου αυτή αλλά και από όλες τις άλλες θλίψεις της ζωής».
Ο Κύριός μας είναι γεμάτος αγάπη και υπομονή, αλλά δε θα αφήσει τους ανθρώπους Του να μένουν σε απιστία. Πιθανόν να έχεις πειραστεί πολλές φορές και τώρα έφτασε η ώρα να πάρεις μια απόφαση. Ο Θεός θέλει πίστη που να αντέχει να περάσει μέσα από το ύστατο τέστ, μια πίστη που δε θα επιτρέψει σε τίποτα να σε ταρακουνήσει και να σε μετακινήσει από την εμπιστοσύνη και την πεποίθησή σου στην πιστότητά Του.
Υπάρχει τόση πολλή θεολογία που περικυκλώνει το θέμα της πίστης. Για να το θέσουμε πιο απλά, δεν γίνεται να τη «μαγειρέψουμε». Δεν μπορούμε να τη δημιουργήσουμε επαναλαμβάνοντας, «Πιστεύω, πραγματικά πιστεύω...». Όχι, πίστη είναι η απόφαση που παίρνουμε να υπακούσουμε το Θεό. Η υπακοή αντανακλά πίστη.
Καθώς ο λαός Ισραήλ αντιμετώπιζε την Ιεριχώ, τους είχε ειπωθεί να μην προφέρουν λέξη, αλλά αντίθετα να βηματίζουν. Αυτοί οι πιστοί άνθρωποι δεν ψιθύριζαν στον εαυτό τους, «Βοήθησέ με να πιστεύω Κύριε. Το θέλω τόσο πολύ». Όχι, είχαν την προσοχή τους στραμένη στο μοναδικό πράγμα που τους είχε ζητήσει ο Θεός: στο να υπακούν στο Λόγο Του και να προχωρούν μπροστά.
Αυτό είναι πίστη. Και πίστη σημαίνει να θέτεις στην καρδιά σου την επιθυμία να υπακούσεις ό,τι είναι γραμμένο στο Λόγο του Θεού, χωρίς καμία αμφισβήτηση ή ελαφρότητα ως προς το τι λέει. Και γνωρίζουμε πως όταν είμαστε αποφασισμένοι με την καρδιά μας να υπακούσουμε, τότε ο Θεός θα φροντίσει να είναι ξεκάθαρος σε μας ο Λόγος Του, χωρίς μπερδέματα. Μάλιστα εάν μας διατάξει να κάνουμε κάτι, θα μας δώσει επίσης τη δύναμη και την ικανότητα να υπακούσουμε: «...ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός» (Ιωήλ 3:10). «Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος Αυτού» (Εφεσίους 6:10).
