Το 1958, με σύντριψε κάτι που συνέβαινε και είχε πάρει διαστάσεις στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με εφτά νεαρούς εφήβους που περνούσαν από δίκη για τη δολοφονία ενός παράλυτου αγοριού. Το Άγιο Πνεύμα με παρακινούσε τόσο πολύ, που ένιωσα την οδηγία να πάω στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης όπου γινόταν η δίκη, και μπήκα στην αίθουσα του δικαστηρίου σίγουρος ότι έπρεπε να προσπαθήσω να μιλήσω σ’αυτούς τους εφήβους.
Καθώς όμως, έφτανε στο τέλος της η δίκη, μια σκέψη ανέβαινε δειλά δειλά στο μυαλό μου. Σκέφτηκα ότι, «αυτά τα παιδιά θα οδηγηθούν έξω απ’την πόρτα δεμένα με αλυσίδες, και δεν θα τα ξαναδώ». Έτσι σηκώθηκα και προχώρησα στο διάδρομο προς την έδρα του δικαστή, όπου ζήτησα να μου επιτραπεί να μιλήσω μαζί τους πριν επιστρέψουν στο κελί τους.
Σε μια στιγμή, με περικύκλωσαν αστυνομικοί, και χωρίς χρονοτριβή με συνόδεψαν έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου. Αμέσως άστραψαν φλας γύρω μου, και άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις των ρεπόρτερ που κάλυπταν τη δίκη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι εκεί άφωνος, τελείως χαζεμένος, καταμεσίς μιας ταπεινωτικής, ντροπιαστικής κατάστασης. Σκεφτόμουν, «Τι θα σκεφτεί η εκκλησία μου; Όλοι θα με θεωρήσουν τρελό. Είμαι τόσο αφελής».
Μέσα σ’όλο αυτό το χάος, προσευχήθηκα, «Κύριε, νόμιζα πως μου είπες να έρθω εδώ. Τι πήγε στραβά;» Φυσικά δεν μπορούσα να προσευχηθώ δυνατά, γιατί τα ΜΜΕ θα νόμιζαν ότι είμαι πιο τρελός απ’όσο φαίνομαι. (Και όντως φαινόμουνα ήδη αρκετά ανόητος, έτσι γραβατωμένος που ήμουνα!)
Ο Θεός άκουσε την κραυγή ενός φτωχού ανθρώπου εκείνη την ημέρα, και τίμησε την σιωπηλή κραυγή μου. Βλέπετε, από κείνη την λυπητερή σκηνή στην αίθουσα εκδίκασης, γεννήθηκε η διακονία της κίνησης Πρόκληση στα Νιάτα, που σήμερα είναι εξαπλωμένη παγκοσμίως.
Και με χαρά μου συμμερίζομαι κι εγώ στην ταπεινή ομολογία του Δαβίδ το εδάφιο από τον Ψαλμό 34: «Εις τον Κύριον θέλει καυχάσθαι η ψυχή μου. Οι ταπεινοί θέλουσιν ακούσει και θέλουσι χαρή» (Ψαλμός 34:2). Ο Δαβίδ προσθέτει εδώ, με σημασία, ότι «Να τι έχω να πω σε όλους τους ταπεινούς ανθρώπους του Θεού ανά τον κόσμο, για τώρα και στα χρόνια που έρχονται. Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος, ο Κύριος θα απελευθερώνει όποιον Τον επικαλείται και Τον εμπιστεύεται. Με το υπέροχο έλεος και την αγάπη Του, με ελευθέρωσε εμένα παρόλο που έκανα μια πολύ ανόητη κίνηση».
Όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις είναι ότι ο ευλογημένος μας Κύριος ακούει κάθε ειλικρινή κραυγή, που γίνεται σιωπηλά ή δυνατά, και ανταποκρίνεται. Ακόμα και αν έχεις κάνει ανοησία ή έχεις διαπράξει μια τρομερή αποτυχία πίστης, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να φωνάξεις στον Λυτρωτή σου. Είναι πιστός στο να ακούσει την κραυγή σου και να ενεργήσει.
