Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Στην προς Εβραίους 12:1 διαβάζουμε πως ο κόσμος είναι περικυκλωμένος από ολόκληρο σύννεφο μαρτύρων που βρίσκονται μαζί με το Χριστό στη δόξα Του. Τι έχει να πει αυτό το πλήθος των ουράνιων μαρτύρων στο σημερινό κόσμο μας; Ζούμε σε μια γενιά που είναι πολύ πιο γεμάτη κακία απ’ότι ήταν την εποχή του Νώε. Τι μπορούν να πουν αυτοί οι μάρτυρες σε μια ανθρώπινη φυλή που οι αμαρτίες της έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις αμαρτίες των Σοδόμων;


Η εποχή μας είναι εποχή μεγάλης ευημερίας. Τα οικονομικά μας είναι ευλογημένα και όμως η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο ανήθικη, βίαιη και αθεϊστική που ακόμα και οι κοσμικοί μονολογούν για το πόσο πολύ έχουμε πέσει. Οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο αναρωτιούνται γιατί καθυστερεί ο Θεός την κρίση Του σε τέτοια διεφθαρμένη κοινωνία.


Εμείς που αγαπάμε το Θεό μπορεί να μην καταλαβαίνουμε γιατί τόσο χονδροειδής κακία επιτρέπεται να συνεχίζεται. Αλλά το σύννεφο των μαρτύρων καταλαβαίνει. Δεν αμφισβητούν το έλεος και την υπομονή που δείχνει ο Θεός.


Ο απόστολος Παύλος βρίσκεται μέσα σ’αυτό το σύννεφο των μαρτύρων και φέρει μαρτυρία για την απέραντη αγάπη του Θεού στους «μεγαλύτερους αμαρτωλούς». Η ζωή και τα γραπτά του Παύλου μας λένε ότι έβρισε και καταράστηκε έτσι το όνομα του Χριστού. Διατέλεσε τρομοκράτης, κυνηγώντας και σέρνοντας το λαό του Θεού είτε για να φυλακιστούν ή για να σκοτωθούν. Ο Παύλος, λοιπόν, θα μας έλεγε πως ο Θεός είναι υπομονετικός με τη σημερινή μας γενιά επειδή μέσα σ’αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι σαν εμάς, άνθρωποι που αμαρτάνουν από άγνοια.


Ο απόστολος Πέτρος βρίσκεται επίσης μέσα στο σύννεφο των μαρτύρων, και καταλαβαίνει κι αυτός γιατί είναι τόσο υπομονετικός ο Θεός. Η ζωή και τα γραπτά του Πέτρου μας υπενθυμίζουν ότι καταράστηκε τον Ιησού, ορκιζόμενος ότι δεν Τον γνώρισε ποτέ. Ο Θεός καθυστερεί την κρίση του επειδή υπάρχουν πλήθη που ακόμα καταριώνται και Τον αρνούνται, όπως και ο Πέτρος. Ο Κύριος δεν έχει παραιτηθεί απ’αυτούς, όπως δεν παραιτήθηκε ούτε από τον Πέτρο.Υπάρχουν αρκετοί σαν αυτόν για τους οποίους συνεχίζει να προσεύχεται ο Χριστός.


Καθώς παρατηρώ νοερά αυτό το νέφος των μαρτύρων, αντικρύζω πρόσωπα πρώην ναρκομανών και αλκοολικών, πρώην ιερόδουλων και ομοφυλόφιλων, πρώην γκάγκστερ και βιαστών, πρώην δολοφόνων και ατόμων που έδερναν τις συζύγους τους, πρώην άθεους και εθισμένους στην πορνογραφία-πλήθη τα οποία η κοινωνία έχει περιθωριοποιήσει. Όλοι αυτοί έχουν μετανιώσει, πέθαναν στα χέρια του Ιησού και τώρα είναι μάρτυρες για το έλεος και την υπομονή του γεμάτου αγάπη Πατέρα.


Πιστεύω πως όλοι αυτοί θα έλεγαν σε μια ενωμένη μαρτυρία, ότι ο Ιησούς δεν τους έκρινε πριν δεχτούν το έλεός Του. Ο Θεός αγαπάει ακόμα αυτόν τον τρελό, ανήθικο κόσμο. Μακάρι να μας βοηθήσει να αγαπήσουμε το χαμένο όπως Εκείνος. Και είθε να προσευχόμαστε να απολαμβάνουμε της αγάπης και της υπομονής που δείχνει στον κόσμο μας σήμερα.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ο Προφήτης Ησαϊας περιγράφει τι συμβαίνει όταν πέφτει το Άγιο πνεύμα επάνω στον άνθρωπο. Προφητεύει λοιπόν: «...το πνεύμα εξ ύψους εκχυθεί εφ’ημάς και η έρημος γείνει πεδιάς καρποφόρος, η δε καρποφόρος πεδιάς λογισθή ως δάσος» (Ησαϊας 32:15).


Δηλαδή λέει: «Όταν έρχεται το Άγιο Πνεύμα, αυτό που κάποτε ήταν έρημος γίνεται χωράφι γεμάτο με σοδειά. Ένα νεκρό κομμάτι γης ξαφνικά ξεχειλίζει από καρποφορία. Και δεν είναι προσωρινή η σοδειά. Το χωράφι με καρπούς θα γίνει δάσος. Και τότε θα μπορείτε να θερίζετε απ’αυτό το δάσος χρόνο με το χρόνο, και να επενδύετε σ’αυτό συνεχώς».


Και προσθέτει: «Τότε κρίσις θέλει κατασκηνώσει εν τη ερήμω και δικαιοσύνη θέλει κατοικήσει εν τη καρποφόρω πεδιάδι» (32:16). Σύμφωνα με τον προφήτη, το Άγιο Πνεύμα φέρνει μαζί του και ένα μήνυμα κρίσης ενάντια στην αμαρτία. Και αυτό το μήνυμα παράγει δικαίωση στους ανθρώπους.


Ο Ησαϊας δεν μιλάει για μία έκχυση του Αγίου Πνεύματος, αυτό δηλαδή που μερικοί αποκαλούν «αναζωπύρωση». Ο Ησαϊας περιγράφει κάτι που διαρκεί. Μελέτες από Χριστιανούς κοινωνιολόγους δείχνουν πως οι περισσότερες σημερινές αναζωπυρώσεις διαρκούν κατά μέσον όρο πέντε χρόνια, και το ξύπνημά τους αφήνει πολλή σύγχυση. Γνωρίζω κάποιες εκκλησίες όπου έλαβαν χώρα αναζωπυρώσεις, αλλά τώρα, μετά από λίγα χρόνια, δεν υπάρχει ούτε ίχνος Αγίου Πνεύματος πια. Αυτές οι εκκλησίες είναι νεκρές, ξερές, άδειες. Κτίρια που κάποτε φιλοξενούσαν 1000 άτομα αποτελούν τώρα σπηλαιώδη μνημεία, με μόνο εκκλησίασμα πενήντα άτομα.


Και ο Ησαϊας συνεχίζει: «Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη. Και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν και οικήματα ασφαλή και ησύχους τόπους ευφορίας» (Ησαϊας 32:17-18).


Η ειρήνη έρχεται επειδή βρίσκεται σε ενέργεια η δικαιοσύνη. Το Άγιο Πνεύμα είναι απασχολημένο με το να διαπερνάει όλη την ανησυχία, την ενόχληση και την κατάκριση. Αυτό που ακολουθεί είναι η ειρήνη του μυαλού, ειρήνη στο σπίτι, και ειρήνη στον οίκο του Θεού. Και όταν ο λαός του Θεού έχει την ειρήνη του Χριστού, δεν μετακινείται εύκολα απ’αυτή: «και θέλει πίπτει χάλαζα κατασυντρίβουσα το δάσος, και η πόλις με όλεθρον θέλει ανατραπεί. Μακάριοι σεις οι σπείροντες πλησίον παντός ύδατος, οι εξαποστέλλοντες εκεί τους πόδας του βοός και της όνου»(εδ.19-20).


Η προφητεία του Ησαϊα για το Άγιο Πνεύμα δόθηκε στον Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οζία. Και όμως εφαρμόζεται και σήμερα στο λαό του Θεού. Είναι γνωστή σαν προφητεία διπλής κατεύθυνσης. Το γεγονός είναι πως κάθε γενιά χρειάζεται έκχυση του Αγίου Πνεύματος. Και πιστεύω πως η εκκλησία σήμερα δεν έχει δει τίποτα σε σύγκριση με αυτά που θέλει να πετύχει το Άγιο Πνεύμα.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

«Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί...» (Ματθαίος 6:31-32)


Ο Ιησούς μας λέει πως η ανησυχία-για το μέλλον ή την οικογένειά μας, για την εργασία, για το πως θα επιβιώσουμε–είναι τρόπος ζωής των εθνικών. Ο Ιησούς μιλάει εδώ για αυτούς που δεν έχουν ουράνιο Πατέρα. Γνωρίζουν το Θεό όπως και θέλει να τους είναι γνωστός, σαν προμηθεύων, γεμάτος φροντίδα και αγάπη Πατέρας στον ουρανό.


«Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον...» (εδ.34). Μ’αυτά τα απλά λόγια ο Ιησούς μας δίνει την εντολή, «Μη σκέφτεστε καν, μην ανησυχείτε, για το τι μπορεί να γίνει ή να μη γίνει αύριο.Δεν μπορείτε να αλλάξετε τίποτα. Ούτε και μπορείτε να βοηθήσετε σε τίποτα με την ανησυχία. Όταν όμως ανησυχείτε, το μόνο που καταφέρνετε είναι να κάνετε σαν εθνικοί». Και μετά λέει, «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (εδ.33). Με άλλα λόγια, πρέπει να συνεχίσουμε να αγαπάμε τον Ιησού. Να προχωρούμε και να τοποθετούμε όλες τις έγνοιες και τις ανησυχίες μας στα χέρια Του. Να συνεχίζουμε να αναπαυόμαστε στην πιστότητά Του. Ο Ουράνιος Πατέρας μας θα φροντίσει να μας εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα για τη ζωή.


Αναρωτιέμαι αν είναι και οι άγγελοι μπλεγμένοι στην ανησυχία και την αγωνία όλων αυτών που ισχυρίζονται ότι εμπιστεύονται το Θεό. Η ανησυχία μας σαν να μην έχουμε Πατέρα στον ουρανό πρέπει να τους φαίνεται τόσο προσβλητική για τον Κύριο! Τι μπερδεμένα ερωτηματικά ανεβαίνουν, άραγε, στο μυαλό τους; «Δεν έχουν Πατέρα στον Ουρανό; Δεν πιστεύουν ότι τους αγαπάει; Δεν τους έχει πει πως γνωρίζει όλες τις ανάγκες τους; Δεν πιστεύουν ότι αυτός που ταϊζει τα πουλιά και όλο το βασίλειο των ζώων θα ταϊσει και θα ντύσει επίσης κι αυτούς; Πως μπορούν να φρίττουν και να ανησυχούν τη στιγμή που ξέρουν ότι είναι δικά του όλη η εξουσία, όλος ο πλούτος και ότι μπορεί να προμηθεύσει τις ανάγκες όλης της δημιουργίας; Είναι δυνατόν να κατηγορήσουν τον ουράνιο Πατέρα τους για παραμέληση, σαν να μην είναι αληθινός στα λόγια Του;»


Έχεις έναν Ουράνιο Πατέρα. Εμπιστέψου Τον!

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ

Στις Πράξεις 27ο κεφάλαιο, ο Παύλος βρισκόταν σ’ένα πλοίο που πήγαινε στη Ρώμη και έκανε μια στάση στη Σιδώνα. Ο Παύλος ζήτησε από τον επικεφαλής εκατόνταρχο την άδεια να επισκεφτεί μερικούς φίλους του στην πόλη, και «ο Ιούλιος ...επέτρεψεν εις αυτόν να υπάγη προς τους φίλους αυτού και να λάβη περίθαλψιν» (Πράξεις 27:3). Εδώ βλέπουμε άλλη μια περίσταση όπου ο Θεός χρησιμοποιεί πιστούς για να αναζωογονήσουν πιστούς.


Το βλέπουμε αυτό και στη 2η επιστολή του Τιμοθέου, όπου ο Παύλος γράφει για κάποιον συγκεκριμένο πιστό:


«Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου, διότι πολλάκις με παρηγόρησεν και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, αλλ’ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε μετά σπουδής πολλής και με εύρεν.και όσας διακονίας έκαμεν ..» (Β΄Τιμοθέου 1:16-18).


Ο Ονησίφορος ήταν ένα από τα πνευματικά παιδιά του Παύλου και τον αγαπούσε τόσο βαθιά και ολόκαρδα που τον έψαξε μέσα στα βάσανά του. Μια φορά μάλιστα που ο Παύλος ήταν φυλακισμένος, ο Ονησίφορος έτρεξε όλη την πόλη ψάχνοντάς τον ώσπου τον βρήκε. Το κίνητρό του ήταν απλό: «Ο αδελφός μου είναι πληγωμένος. Έχει υποφέρει από τον τρόμο του ναυαγίου, και τώρα είναι χτυπημένος απ’το Σατανά. Πρέπει να τον ενθαρρύνω».


Η διακονία της αναζωογόνησης/πνευματικής ανάτασης περιλαμβάνει το ψάξιμο όσων έχουν πληγωθεί. Ακούμε πολλές συζητήσεις για εξουσία στην εκκλησία αυτές τις μέρες: εξουσία να θεραπεύονται οι άρρωστοι, εξουσία να κερδίζονται χαμένες ψυχές, εξουσία να ξεπερνάμε την αμαρτία. Αλλά σας λέω ότι κυλάει μεγάλη, θεραπευτική εξουσία από ένα αναζωογονημένο και ανανεωμένο πρόσωπο. Η κατάθλιψη, η διανοητική αγωνία ή το προβληματισμένο πνεύμα ενός ανθρώπου μπορεί να προκαλέσει όλα τα είδη των φυσικών αρρωστιών, αλλά ένα πνεύμα που είναι ανανεωμένο και ενθαρρυμένο-ένα πνεύμα φτιαγμένο για να νιώθει αποδοχή, αγάπη και ότι το χρειάζονται-είναι το θεραπευτικό βάλσαμο που χρειάζεται περισσότερο.


Βρίσκουμε αυτή τη διακονία ανανέωσης και στην Παλαιά Διαθήκη επίσης. Όταν ο Δαβίδ ήταν κυνηγημένος από το βασιλιά Σαούλ, είχε εξουθενωθεί και πληγωθεί, αναγκασμένος να τρέχει ημέρα και νύχτα. Εκείνο το διάστημα ένιωθε απορριμένος από ηγέτες και λαό του Θεού. Τότε, στην κρίσιμη στιγμή, ο Ιωνάθαν, ο φίλος του πήγε να τον δει: «Τότε εσηκώθη ο Ιωνάθαν ο υιός του Σαούλ και υπήγε προς τον Δαβίδ... και ενίσχυσε την χείρα αυτού εν τω Θεώ. Και είπε προς αυτόν, Μη φοβού: διότι δεν θέλει σε ευρεί η χείρ Σαούλ του πατρός μου. Και συ θέλεις βασιλεύσει επί τον Ισραήλ και εγώ θέλω είσθαι δεύτερός σου...» (Α΄Σαμουήλ 23:16-17).


Αυτό χρειαζόταν ν’ακούσει ο Δαβίδ και αμέσως το πνεύμα του ανανεώθηκε έτσι ώστε να συνεχίσει. Βλέπουμε το ίδιο παράδειγμα πάλι και πάλι στο Ευαγγέλιο: Ο Θεός δε στέλνει έναν άγγελο ή μια όραση, αλλά έναν άλλο πιστό για να αναζωογονήσει τα αγαπημένα παιδιά Του.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Πως έφερε παρηγοριά στον Παύλο το Άγιο Πνεύμα κατά τη διάρκεια των μελαγχολικών έως καταθλιπτικών στιγμών που περνούσε; Ο ίδιος ο απόστολος μας λέει: «Αλλ’ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου» (Β΄Κορινθίους 7:6). Ο Τίτος έφτασε στη Μακεδονία με ανανεωτικό πνεύμα και ξαφνικά η καρδιά του Παύλου υψώθηκε. Το σώμα, ο νους και η καρδιά του πλημμύρισαν από χαρά τη στιγμή που συζητούσαν οι δυο τους και ο απόστολος έγραψε: «...είμαι πλήρης παρηγορίας, έχω υπερπερισσεύουσαν την χαράν εις όλην την θλίψιν ημών» (7:4). Με λίγα λόγια διακήρυττε, «Αντιμετωπίζω προβλήματα ακόμα, αλλά ο Κύριος μου έχει δώσει όλα όσα χρειάζομαι για τη μάχη. Με ανανέωσε μέσω του Τίτου».


Κατά τη διάρκεια της διακονίας μου έχω δει άντρες και γυναίκες του Θεού να φτάνουν στο τέλος της υπομονής τους και να πέφτουν χαμηλά τελείως μπερδεμένοι. Έχω αγωνιστεί στην προσευχή γι’αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές μου που βρίσκονται σε πόνο ζητώντας από τον Κύριο, «Πατέρα, πως θα μπορέσουν αυτοί οι υπηρέτες σου να βγουν ποτέ από ένα τέτοιο λάκκο ταλαιπωρίας; Που είναι η δύναμη που θα τους ανορθώσει; Τι μπορώ να πω ή να κάνω για να τους βοηθήσω;»


Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται εδώ, στην ομολογία του Παύλου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο τόσο βαθιά ανήσυχο που δεν ήταν πια ο εαυτός του. Βρισκόταν στο σκοτεινότερο σημείο της διακονίας του, τόσο πεσμένος όσο δε θα μπορούσε ποτέ να πέσει περισσότερο(συναισθηματικά). Και όμως μέσα σε ελάχιστες ώρες, είχε βγεί απ’αυτό το σκοτεινό λάκκο και ξεχείλιζε από ευτυχία και χαρά. Για άλλη μια φορά, ο αγαπητός απόστολος ένοιωθε χρήσιμος και ότι τον αγαπούσαν.


Πως έγινε αυτό; Πρώτ’απ’όλα, ας δούμε τι είχε γίνει στην Κόρινθο. Όταν έφτασε εκεί ο Τίτος για να συναντηθεί με τους ηγέτες της εκκλησίας, δέχτηκε τη δική του λαμπρή ανανέωση. Έλαβε χώρα μια πνευματική ανανέωση στην εκκλησία επειδή είχαν προσέξει τις οδηγίες του Παύλου και τώρα ο Θεός τους ευλογούσε με θαυμαστό τρόπο.


Ο Τίτος γύρισε στη Μακεδονία φέρνοντας τα ενθαρρυντικά νέα: «Παύλε, οι αδελφοί της Κορίνθου σου στέλνουν την αγάπη τους! Αφαίρεσαν την αμαρτία που υπήρχε ανάμεσά τους και αντιμετώπισαν τους ψευδοπροφήτες. Δεν περιφρονούν πια τα βάσανά σου αλλά αντίθετα χαίρονται με την ομολογία σου».


Αυτός ο αναζωογονητικός λόγος, φερμένος από έναν αγαπητό αδελφό, αυτόματα έβγαλε τον Παύλο από το λάκκο της ταλαιπωρίας του: «Αλλ’ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου...» (Β΄Κορινθίους 7:6). Βλέπετε το παράδειγμα που δίνεται εδώ; Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους για να αναζωογονήσει ανθρώπους. Δεν έστειλε έναν άγγελο για να δροσίσει και να αναζωογονήσει τον Παύλο. Αυτή η δροσιά και η αναζωογόνηση ήρθε από το φρέσκο και δροσερό πνεύμα του Τίτου, που με τη σειρά του έφερε έναν αέρα δροσιάς και φρεσκάδας στο πνεύμα του Παύλου.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

«Προς τίνας δε ώμοσεν ότι δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσιν αυτού, ειμή προς τους απειθήσαντας; Και βλέπομεν ότι δια απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι» (Εβραίους 3:18-19).


Σκέψου τι έγινε η άπιστη γενιά που επέστρεψε στην έρημο. Ο Θεός τους είπε επιδεικτικά, από τους κριτές και τους Λεβίτες μέχρι τον πιο άσημο, πως το χέρι Του θα ήταν εναντίον τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα γνώριζαν μόνο απελπισία/πίκρα και μικρότητα ψυχής. Δεν θα έβλεπαν πια τη δόξα Του. Αντίθετα, θα εστίαζαν στα προβλήματά τους και θα αναλώνονταν από τα δικά τους πάθη και επιθυμίες.


Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλους τους άπιστους ανθρώπους. Καταλήγουν να καταναλώνονται από την προσωπική τους ευημερία. Στερούνται κάθε όρασης, κάθε αίσθησης της παρουσίας του Θεού, κάθε λεπτό μιας ζωής σε προσευχή. Δε νοιάζονται πια για το γείτονά τους, ή για έναν κόσμο που χάνεται, ή τελικά ακόμα και για τους ίδιους τους φίλους τους. Αντίθετα, ολόκληρη η προσοχή της ζωής τους είναι στραμμένη στα προβλήματά τους και τις αρρώστιες τους. Πέφτουν από τη μια κρίση στην άλλη, κλεισμένοι στον πόνο και τα βάσανά τους. Οι μέρες της ζωής τους είναι γεμάτες σύγχυση, αγώνα, ζήλια και διαχωρισμό.


Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευχαριστήσει κανείς το Θεό. Μόλις χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δυο και ύψωσε τα νερά σε τείχος για να περάσουν οι Ισραηλίτες απέναντι με ασφάλεια, εκείνοι χόρεψαν από χαρά και απόλαυσαν την όλη έκβαση. Τρείς μόλις μέρες μετά, αυτοί οι ίδιοι Ισραηλίτες γκρίνιαζαν στο Θεό, μουρμούριζαν και αμφισβητούσαν με παράπονο την ίδια την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους!


Για τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια, ο Μωϋσής παρακολουθούσε όλους τους Ισραηλίτες αυτής της άπιστης γενιάς, να πεθαίνουν ένας-ένας. Καθώς αναπολούσε τα περασμένα, και παρατηρούσε όσους ξόδεψαν τη ζωή τους στην έρημο, πρόσεξε πως όλες οι προειδοποιήσεις του Θεού σ’αυτούς είχαν πραγματοποιηθεί. «... εξωλόθρευσαν αυτούς απ’έμπροσθεν αυτών, και κατώκησαν αντ’αυτών, καθώς έκαμεν ο Ισραήλ εν τη γη της κληρονομίας αυτού...εωσού εξέλιπεν πάσα η γενεά των πολεμιστών ανδρών εκ μέσου του στρατοπέδου, καθώς ώμοσεν ο Κύριος προς αυτούς. Έτι η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίον αυτών, δια να εξολοθρεύση αυτούς εκ μέσου του στρατοπέδου, εωσού εξέλιπον» (δες Δευτερονόμιο 2). Ο Θεός είχε αναβάλλει τους αιώνιους σκοπούς Του για τον λαό Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια.


Παρόμοια και σήμερα, ορισμένοι Χριστιανοί αρκούνται στην απλή ύπαρξή τους ώσπου να πεθάνουν. Δεν περπατούν τη Χριστιανική τους ζωή ρισκάροντας, προκειμένου να πιστέψουν στα λόγια του Θεού, ώστε να αυξηθούν ή να ωριμάσουν. Αρνούνται να πιστέψουν στο Λόγο του, και έχουν σκληρύνει σ’αυτή τους την απιστία. Τώρα ζουν απλώς και μόνο για να πεθάνουν μια μέρα.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ!

Τι έχουμε να διδαχτούμε από το νέφος των μαρτύρων που αναφέρεται στην προς Εβραίους 12:1; Ποιό είναι το μήνυμά τους προς εμάς, τους πιστούς των τελευταίων ημερών; Απλά αυτό: «Διότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι επί τους δικαίους και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών, το δε πρόσωπον του Κυρίου είναι κατά των πραττόντων κακά» (Α΄Πέτρου 3:12).


Δεν πιστεύω ότι αυτό το μεγάλο σύννεφο ουράνιων μαρτύρων θα μας μιλούσε ποτέ για τήρηση μπερδεμένων θεολογικών όρων ή δογματικών θέσεων. Θα μας μιλούσαν για την απλότητα της αλήθειας:


  • Ο συγγραφέας της προς Εβραίους μας λέει να κοιτάξουμε στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας. Να συνεχίσουμε να κηρύττουμε τη νίκη του σταυρού, να υπομένουμε τις εναντίον μας κατηγορίες των αμαρτωλών ανθρώπων, και να εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες που μας βασανίζουν, καθώς τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας (δες Εβραίους 12:1-2).
  • Ο βασιλιάς Δαβίδ μαρτυρεί πως μπορούμε να εμπιστευτούμε τη συγχωρητικότητα του Θεού, και ότι δεν θα αφαιρέσει το Άγιο Πνεύμα από κοντά μας. Ο ίδιος διέπραξε φόνο, ήταν μοιχός και ψεύτης. Αλλά όμως μετάνοιωσε και ο Πατέρας δεν τον άφησε να χαθεί γιατί τον είχε βάλει την καρδιά Του.
  • Ο Πέτρος μας μαρτυρεί πως αμάρτησε ενάντια στο μεγαλύτερο φως που θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει ο άνθρωπος. Αυτός ο μαθητής περπάτησε στην παρουσία του Ιησού, άγγιξε τον Κύριο και έλαβε την κλήση του από τον Ίδιο το Χριστό προσωπικά. Θα μπορούσε να ζήσει με τις τύψεις και την κατάκριση, αλλά ο Θεός είχε βάλει την καρδιά του επάνω σ’αυτόν.
  • Ο Παύλος μας λέει να μη φοβόμαστε τις θλίψεις και τις δοκιμασίες μας. Ο Ιησούς υπέφερε κάθε ημέρα της διακονίας του και πέθανε μέσα στα βάσανα και τη θλίψη. Και όταν κάλεσε τον Παύλο να κηρύξει το Ευαγγέλιο, του έδειξε πόσες πολλές θλίψεις και δοκιμασίες τον περίμεναν.

Και πράγματι, πέρασε δοκιμασίες και θλίψεις σ’όλη τη διάρκεια της διακονίας του. Όμως αποδεικνύουν ότι ο Θεός μας έχει βάλει στην καρδιά του. «δια να μη κλονίζηται μηδείς εν ταις θλίψεσι ταύταις. Διότι σεις εξεύρετε ότι εις τούτο είμεθα τεταγμένοι...» (Α΄Θεσσαλονικείς 3:3).


Επίσης βλέπουμε τη μαρτυρία του Ιώβ: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν και βάλλεις τον νουν σου επ’αυτόν ... και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν;» (Ιώβ 7:17-18).


Όταν λοιπόν σε βάζει στην καρδιά του ο Θεός, αυτό σημαίνει ότι θα δοκιμάζεσαι συχνά. Αλλά το ζήτημα είναι, ότι όσο μακρόχρονη και σκληρότερη είναι η δοκιμασία που περνάς, τόσο πιο δυνατά προσκολλάται πάνω σου η καρδιά του Θεού, για να σου δείξει την αγάπη και το ενδιαφέρον Του. Αυτή είναι η μαρτυρία της ζωής του Παύλου και της ζωής του Ιησού. Μπορεί να έρθει ο εχθρός εναντίον σου, αλλά να θυμάσαι ότι ο Κύριος του έχει θέσει ένα όριο. Μόνο στον Ιησού βρίσκουμε απόλυτη ανάπαυση.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΤΕΣΤ ΠΙΣΤΗΣ

Έρχεται μια εποχή στη ζωή κάθε Χριστιανού-όπως επίσης και της εκκλησίας-που ο Θεός μας περνάει από το τελευταίο και δυσκολότερο (ίσως) τέστ της πίστης μας. Πρόκειται για το ίδιο τέστ που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο λαός Ισραήλ στην ερημική πλευρά του ποταμού Ιορδάνη. Περί τίνος πρόκειται άραγε;


Πρόκειται για την πρόκληση να γνωρίζουμε όλους τους κινδύνους που μας περιμένουν στο μέλλον-τις κατά μέτωπον επιθέσεις γιγαντιαίων θεμάτων που θα δεχτούμε, τα ψηλά τείχη της θλίψης, τις αρχές και τις εξουσίες που επιζητούν να μας καταστρέψουν-και παρόλα αυτά να αφεθούμε τελείως στις υποσχέσεις του Θεού. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να υποτάξουμε με τη θέλησή μας τον εαυτό μας σε μια ζωή εμπιστοσύνης και πίστης στο Λόγο Του. Πρόκειται για τη δέσμευση να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι μεγαλύτερος απ’όλα τα προβλήματα και τους εχθρούς μας.


Ο Ουράνιος Πατέρας μας δεν ψάχνει για πίστη που να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα τη φορά. Αντίθετα, ψάχνει για δέσμευση πίστης στο πρόσωπό Του ότι είναι ικανός καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας να πραγματοποιεί το αδύνατο. Αυτό το είδος πίστης φέρνει ηρεμία και ανάπαυση στην ψυχή μας, όποια και να είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Και έχουμε αυτή την ηρεμία επειδή καταλήξαμε μια για πάντα στο συμπέρασμα ότι, «Ο Θεός μου είναι μεγαλύτερος. Είναι σε θέση να με βγάλει έξω όχι μόνο από τη θλίψη μου αυτή αλλά και από όλες τις άλλες θλίψεις της ζωής».


Ο Κύριός μας είναι γεμάτος αγάπη και υπομονή, αλλά δε θα αφήσει τους ανθρώπους Του να μένουν σε απιστία. Πιθανόν να έχεις πειραστεί πολλές φορές και τώρα έφτασε η ώρα να πάρεις μια απόφαση. Ο Θεός θέλει πίστη που να αντέχει να περάσει μέσα από το ύστατο τέστ, μια πίστη που δε θα επιτρέψει σε τίποτα να σε ταρακουνήσει και να σε μετακινήσει από την εμπιστοσύνη και την πεποίθησή σου στην πιστότητά Του.

Υπάρχει τόση πολλή θεολογία που περικυκλώνει το θέμα της πίστης. Για να το θέσουμε πιο απλά, δεν γίνεται να τη «μαγειρέψουμε». Δεν μπορούμε να τη δημιουργήσουμε επαναλαμβάνοντας, «Πιστεύω, πραγματικά πιστεύω...». Όχι, πίστη είναι η απόφαση που παίρνουμε να υπακούσουμε το Θεό. Η υπακοή αντανακλά πίστη.


Καθώς ο λαός Ισραήλ αντιμετώπιζε την Ιεριχώ, τους είχε ειπωθεί να μην προφέρουν λέξη, αλλά αντίθετα να βηματίζουν. Αυτοί οι πιστοί άνθρωποι δεν ψιθύριζαν στον εαυτό τους, «Βοήθησέ με να πιστεύω Κύριε. Το θέλω τόσο πολύ». Όχι, είχαν την προσοχή τους στραμένη στο μοναδικό πράγμα που τους είχε ζητήσει ο Θεός: στο να υπακούν στο Λόγο Του και να προχωρούν μπροστά.


Αυτό είναι πίστη. Και πίστη σημαίνει να θέτεις στην καρδιά σου την επιθυμία να υπακούσεις ό,τι είναι γραμμένο στο Λόγο του Θεού, χωρίς καμία αμφισβήτηση ή ελαφρότητα ως προς το τι λέει. Και γνωρίζουμε πως όταν είμαστε αποφασισμένοι με την καρδιά μας να υπακούσουμε, τότε ο Θεός θα φροντίσει να είναι ξεκάθαρος σε μας ο Λόγος Του, χωρίς μπερδέματα. Μάλιστα εάν μας διατάξει να κάνουμε κάτι, θα μας δώσει επίσης τη δύναμη και την ικανότητα να υπακούσουμε: «...ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός» (Ιωήλ 3:10). «Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος Αυτού» (Εφεσίους 6:10).

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

«Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α’ Κορινθίους 15:57). Πολλοί πιστοί αποστηθίζουν και επαναλαμβάνουν αυτό το εδάφιο καθημερινά, εφαρμόζοντάς το στις θλίψεις και τις δοκιμασίες τους. Και όμως το όλο πλαίσιο όπου ο Παύλος λέει αυτό το εδάφιο, συστήνει κάποια βαθύτερη σημασία. Μόλις δυο εδάφια πριν, ο Παύλος δηλώνει, «Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος. Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που θάνατε το κέντρον σου; Που, Άδη, η νίκη σου;» 15:54,55).


Ο Παύλος μιλούσε εύγλωττα και αβίαστα για τη λαχτάρα του για τον ουρανό. Έγραψε λοιπόν, «Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον» (Β΄Κορινθίους 5:1-2, τα πλαγιαστά γράμματα είναι δικά μου).


Και μετά προσθέτει, «θαρρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον» (5:8).


Σύμφωνα με τον Παύλο, ο ουρανός-όπου θα είμαστε στην παρουσία του Κυρίου για πάντα-είναι κάτι που πρέπει να επιθυμούμε με όλη μας την καρδιά.


Ενώ σας δείχνω αυτά τα πράγματα, αρχίζει να εμφανίζεται μια λαμπρή εικόνα. Καταρχήν φαντάζομαι την περιγραφή του Ιησού για μια τεράστια συγκέντρωση, όταν οι άγγελοι «Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’άκρων αυτών έως άκρων αυτών» (Ματθαίος 24:31). Όταν μαζευτούν όλα αυτά τα πλήθη, φαντάζομαι ότι θα λάβει χώρα στον ουρανό μια γιγάντια παρέλαση με βηματισμό θριάμβου από εκατομμύρια λαμπρά παιδιά που θα τραγουδούν ωσαννά στον Κύριο, με το μοναδικό τρόπο που τραγούδησαν τα παιδιά στο ναό κάποτε.


Μετά θα έρθουν όλοι αυτοί που μαρτύρησαν. Όλοι αυτοί που κάποτε έκραζαν για δικαιοσύνη στη γη, τώρα θα φωνάζουν, « Άγιος, άγιος, άγιος!» Όλοι θα χορεύουν από χαρά φωνάζοντας «Νίκη, νίκη στον Ιησού!»

Μετά θα ακουστεί ένα μεγάλος θόρυβος, ένας ήχος που δεν έχει ξανακουστεί ποτέ. Είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού που απαρτίζεται από πλήθη απ’όλα τα έθνη και τις φυλές της γης.


Ίσως όλα αυτά να σου ακούγονται πολύ τραβηγμένα, αλλά ο ίδιος ο Παύλος έχει καταθέσει γι’αυτά. Όταν αρπάχτηκε στον ουρανό ο πιστός απόστολος, «... ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση» (Β΄Κορινθίους 12:4). Ο Παύλος επίσης λέει πως έμεινε άφωνος από το τι άκουσε εκεί. Πιστεύω πως άκουσε ακριβώς αυτούς τους ήχους. Του δόθηκε μια περίληψη των τραγουδιών και της δοξολογίας προς το Θεό απ’αυτούς που θα χαρούν στην παρουσία Του, που τα σώματά τους θα ολοκληρωθούν, που οι ψυχές τους θα γεμίσουν χαρά και ειρήνη. Πρέπει να ήταν τόσο λαμπρός αυτός ο ήχος που ο Παύλος ναι μεν τον άκουσε αλλά δε θα μπορούσε να τον επαναλάβει.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Ιησούς ήξερε πως οι μαθητές Του θα χρειαζόντουσαν το είδος της ειρήνης που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν κάθε περίσταση. Έτσι τους είπε, «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς. Ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ...» (Ιωάννης 14:27). Αυτός ο λόγος έπρεπε να καταπλήξει τους μαθητές. Στα δικά τους μάτια αυτό ήταν μια απίστευτη υπόσχεση: Η ειρήνη του Χριστού έπρεπε να γίνει και δική τους.


Αυτοί οι δώδεκα άνδρες θαύμαζαν την ειρήνη που είχαν δει στον Ιησού τα περασμένα τρία χρόνια. Ο Δάσκαλός τους ποτέ δε φοβήθηκε. Πάντα ήταν ήρεμος, ποτέ τσαντισμένος από οποιαδήποτε κατάσταση.


Γνωρίζουμε πως ο Χριστός μπορούσε να διακατέχεται από πνευματικό θυμό. Κάποιες φορές κεντριζόταν και ήξερε πως να μαστιγώνει. Αλλά πέρα απ’αυτό, έζησε τη ζωή του πάνω στη γη σαν ειρηνικός άνθρωπος. Είχε ειρήνη με τον Πατέρα, ειρήνη μέσα στους πειρασμούς, ειρήνη σε στιγμές απόρριψης και κοροϊδίας. Είχε ειρήνη ακόμα και στο μέσον θύελλας στη θάλασσα, ενώ κοιμόταν στο κατάστρωμα του πλοίου τη στιγμή που οι υπόλοιποι έτρεμαν από το φόβο τους.


Οι μαθητές είχαν δει τον Ιησού να σέρνεται στην υψηλότερη ράχη από ένα μανιασμένο όχλο που ήταν αποφασισμένος να τον σκοτώσει. Και όμως έφυγε απ’αυτό το σκηνικό, ανέγγιχτος και γεμάτος ειρήνη. Όλ’αυτά πρέπει να προκάλεσαν συζητήσεις μεταξύ των μαθητών: «Πως μπορεί να κοιμάται στην καταιγίδα; Και πως μπορεί να είναι τόσο γαλήνιος τη στιγμή που ο όχλος επρόκειτο να τον ρίξει κάτω από το γκρεμό; Ο κόσμος τον περιγελάει, τον προσβάλλει, τον φτύνει, αλλ’αυτός ποτέ δεν ανταποδίδει. Τίποτα δε τον ταράζει».


Τώρα ο Ιησούς τους υποσχόταν αυτή την ίδια ειρήνη. Όταν το άκουσαν οι μαθητές θα πρέπει να κοιτάχτηκαν μεταξύ τους θαυμάζοντας: «Εννοείς ότι θα αποκτήσουμε κι εμείς την ίδια ειρήνη που έχει κι’αυτός; Απίστευτο!»


Ο Ιησούς πρόσθεσε, «...Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά» (Ιωάννης 14:27). Αυτή δεν επρόκειτο να είναι η αποκαλούμενη ειρήνη μιας μουδιασμένης, αποκλεισμένης κοινωνίας. Ούτε θα ήταν η προσωρινή ειρήνη των πλούσιων και διάσημων, που προσπαθούν να αγοράσουν την ειρήνη του μυαλού με υλικά πράγματα. Όχι, αυτή ήταν η ίδια ειρήνη του ίδιου του Χριστού, μια ειρήνη που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη κατανόηση.


Όταν υποσχέθηκε ο Ιησούς στους μαθητές την ειρήνη του, ήταν σαν να έλεγε σ’αυτούς και σε μας σήμερα: « Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνετε την εποχή που αντιμετωπίζετε. Δεν κατανοείτε το Σταυρό και τα μαρτύρια που πρόκεται να αντιμετωπίσω. Αλλά θέλω να φέρω την καρδιά σας σε ένα τόπο ειρήνης. Δεν θα είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε αυτά που έρχονται στο μέλλον χωρίς να έχετε την υπομονετική ειρήνη μου μέσα σας. Πρέπει να αποκτήσετε την ειρήνη μου».

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΑΝΕΤΕ ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ

Ο Χριστός περιέγραψε τις τελευταίες ημέρες σαν προβληματική και τρομακτική εποχή: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, και οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην. Διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή» (Λουκάς 21:25,26).


Τι μας έδωσε ο Ιησούς για να μας προετοιμάσει γι’αυτούς τους κινδύνους; Ποιό ήταν το αντίδοτο για το φόβο των δεινών που θα ερχόντουσαν; Μας έδωσε το παράδειγμα του Πατέρα που φροντίζει τα σπουργίτια, Του Θεού που απαριθμεί τα μαλλιά του κεφαλιού μας. Αυτά τα παραδείγματα γίνονται πιο σημαντικά όταν παρατηρούμε το πλαίσιο όπου τα ανέφερε ο Ιησούς.


Τα ανέφερε στους δώδεκα μαθητές Του, ενώ τους έστελνε να ευαγγελίζουν τις πόλεις και τα περίχωρα του Ισραήλ. Τους είχε δώσει την εξουσία να βγάζουν δαιμόνια και να θεραπεύουν όλα τα είδη των ασθενειών. Φανταστείτε πόσο ενθουσιώδεις στιγμές θα πρέπει να ήταν αυτές για τους μαθητές. Τους είχε δοθεί η εξουσία να κάνουν θαύματα! Αλλά μετά απ’όλα ήρθαν αυτές οι τρομακτικές προειδοποιήσεις από Τον Διδάσκαλο.


«Δεν θα κρατάτε λεφτά στην τσέπη. Και δεν θα έχετε σπιτικό, ούτε καν μια στέγη να βάλετε τα κεφάλια σας και να κοιμηθείτε. Αντίθετα, θα αποκαλείστε αιρετικοί και διάβολοι. Θα σας χτυπήσουν στις συναγωγές, θα σας σύρουν στα δικαστήρια, θα σας ρίξουν στη φυλακή. Θα είστε μισητοί και περιφρονημένοι, προδομένοι και κατατρεγμένοι. Θα πρέπει να φεύγετε από πόλη σε πόλη για να αποφύγετε το λιθοβολισμό».


Τώρα φανταστείτε τους μαθητές να έχουν γουρλώσει τα μάτια καθώς τα ακούν όλ’αυτά. Θα πρέπει να γέμισαν τρόμο. Τους φαντάζομαι να αναρωτιούνται: « Τι είδους διακονία είναι αυτή; Αυτά έχει το μέλλον για μένα; Αυτή είναι η ζοφερότερη θεώρηση της ζωής μου». Και όμως, σ’αυτό το ίδιο σκηνικό, ο Ιησούς τους είχε πει τρείς φορές: «Μη φοβάστε!» (Ματθαίος 10:26,28,31). Και τότε τους έδωσε το αντίδοτο για ν’αντιμετωπίσουν όλους τους φόβους: «Τα μάτια του Πατέρα είναι καρφωμένα στα σπουργίτια. Πόσο περισσότερο θα είναι καρφωμένα επάνω σε σας που είστε οι αγαπημένοι Του;»


Ο Ιησούς λέει: «Όταν σας κατακλύζουν οι αμφιβολίες-πιάνετε πάτο και νομίζετε ότι κανένας δε βλέπει τι περνάτε-να πως θα βρείτε ανάπαυση και σιγουριά. «Κοιτάξτε τα μικρά πουλάκια έξω απ’το παράθυρό σας. Σκεφτείτε την πρόνοια του Πατέρα και ανασάνετε με ανακούφιση. Θυμηθείτε όσα σας είπα, ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια έχουν μεγάλη αξία για Κείνον. Και τα μαλλιά σας πρέπει να σας θυμίζουν ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη αξία. Τα μάτια Του είναι επάνω σας. Βλέπει και ακούει την κάθε σας κίνηση, το κάθε σας πρόβλημα».


Να πως ενδιαφέρεται για μας ο Πατέρας μας ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές.