Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Στην προς Εβραίους 12:1 διαβάζουμε πως ο κόσμος είναι περικυκλωμένος από ολόκληρο σύννεφο μαρτύρων που βρίσκονται μαζί με το Χριστό στη δόξα Του. Τι έχει να πει αυτό το πλήθος των ουράνιων μαρτύρων στο σημερινό κόσμο μας; Ζούμε σε μια γενιά που είναι πολύ πιο γεμάτη κακία απ’ότι ήταν την εποχή του Νώε. Τι μπορούν να πουν αυτοί οι μάρτυρες σε μια ανθρώπινη φυλή που οι αμαρτίες της έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις αμαρτίες των Σοδόμων;

Η εποχή μας είναι εποχή μεγάλης ευημερίας. Τα οικονομικά μας είναι ευλογημένα και όμως η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο ανήθικη, βίαιη και αθεϊστική που ακόμα και οι κοσμικοί μονολογούν για το πόσο πολύ έχουμε πέσει. Οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο αναρωτιούνται γιατί καθυστερεί ο Θεός την κρίση Του σε τέτοια διεφθαρμένη κοινωνία.

Εμείς που αγαπάμε το Θεό μπορεί να μην καταλαβαίνουμε γιατί τόσο χονδροειδής κακία επιτρέπεται να συνεχίζεται. Αλλά το σύννεφο των μαρτύρων καταλαβαίνει. Δεν αμφισβητούν το έλεος και την υπομονή που δείχνει ο Θεός.

Ο απόστολος Παύλος βρίσκεται μέσα σ’αυτό το σύννεφο των μαρτύρων και φέρει μαρτυρία για την απέραντη αγάπη του Θεού στους «μεγαλύτερους αμαρτωλούς». Η ζωή και τα γραπτά του Παύλου μας λένε ότι έβρισε και καταράστηκε έτσι το όνομα του Χριστού. Διατέλεσε τρομοκράτης, κυνηγώντας και σέρνοντας το λαό του Θεού είτε για να φυλακιστούν ή για να σκοτωθούν. Ο Παύλος, λοιπόν, θα μας έλεγε πως ο Θεός είναι υπομονετικός με τη σημερινή μας γενιά επειδή μέσα σ’αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι σαν εμάς, άνθρωποι που αμαρτάνουν από άγνοια.

Ο απόστολος Πέτρος βρίσκεται επίσης μέσα στο σύννεφο των μαρτύρων, και καταλαβαίνει κι αυτός γιατί είναι τόσο υπομονετικός ο Θεός. Η ζωή και τα γραπτά του Πέτρου μας υπενθυμίζουν ότι καταράστηκε τον Ιησού, ορκιζόμενος ότι δεν Τον γνώρισε ποτέ. Ο Θεός καθυστερεί την κρίση του επειδή υπάρχουν πλήθη που ακόμα καταριώνται και Τον αρνούνται, όπως και ο Πέτρος. Ο Κύριος δεν έχει παραιτηθεί απ’αυτούς, όπως δεν παραιτήθηκε ούτε από τον Πέτρο.Υπάρχουν αρκετοί σαν αυτόν για τους οποίους συνεχίζει να προσεύχεται ο Χριστός.

Καθώς παρατηρώ νοερά αυτό το νέφος των μαρτύρων, αντικρύζω πρόσωπα πρώην ναρκομανών και αλκοολικών, πρώην ιερόδουλων και ομοφυλόφιλων, πρώην γκάγκστερ και βιαστών, πρώην δολοφόνων και ατόμων που έδερναν τις συζύγους τους, πρώην άθεους και εθισμένους στην πορνογραφία-πλήθη τα οποία η κοινωνία έχει περιθωριοποιήσει. Όλοι αυτοί έχουν μετανιώσει, πέθαναν στα χέρια του Ιησού και τώρα είναι μάρτυρες για το έλεος και την υπομονή του γεμάτου αγάπη Πατέρα.

Πιστεύω πως όλοι αυτοί θα έλεγαν σε μια ενωμένη μαρτυρία, ότι ο Ιησούς δεν τους έκρινε πριν δεχτούν το έλεός Του. Ο Θεός αγαπάει ακόμα αυτόν τον τρελό, ανήθικο κόσμο. Μακάρι να μας βοηθήσει να αγαπήσουμε το χαμένο όπως Εκείνος. Και είθε να προσευχόμαστε να απολαμβάνουμε της αγάπης και της υπομονής που δείχνει στον κόσμο μας σήμερα.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ο Προφήτης Ησαϊας περιγράφει τι συμβαίνει όταν πέφτει το Άγιο πνεύμα επάνω στον άνθρωπο. Προφητεύει λοιπόν: «...το πνεύμα εξ ύψους εκχυθεί εφ’ημάς και η έρημος γείνει πεδιάς καρποφόρος, η δε καρποφόρος πεδιάς λογισθή ως δάσος» (Ησαϊας 32:15).

Δηλαδή λέει: «Όταν έρχεται το Άγιο Πνεύμα, αυτό που κάποτε ήταν έρημος γίνεται χωράφι γεμάτο με σοδειά. Ένα νεκρό κομμάτι γης ξαφνικά ξεχειλίζει από καρποφορία. Και δεν είναι προσωρινή η σοδειά. Το χωράφι με καρπούς θα γίνει δάσος. Και τότε θα μπορείτε να θερίζετε απ’αυτό το δάσος χρόνο με το χρόνο, και να επενδύετε σ’αυτό συνεχώς».

Και προσθέτει: «Τότε κρίσις θέλει κατασκηνώσει εν τη ερήμω και δικαιοσύνη θέλει κατοικήσει εν τη καρποφόρω πεδιάδι» (32:16). Σύμφωνα με τον προφήτη, το Άγιο Πνεύμα φέρνει μαζί του και ένα μήνυμα κρίσης ενάντια στην αμαρτία. Και αυτό το μήνυμα παράγει δικαίωση στους ανθρώπους.

Ο Ησαϊας δεν μιλάει για μία έκχυση του Αγίου Πνεύματος, αυτό δηλαδή που μερικοί αποκαλούν «αναζωπύρωση». Ο Ησαϊας περιγράφει κάτι που διαρκεί. Μελέτες από Χριστιανούς κοινωνιολόγους δείχνουν πως οι περισσότερες σημερινές αναζωπυρώσεις διαρκούν κατά μέσον όρο πέντε χρόνια, και το ξύπνημά τους αφήνει πολλή σύγχυση. Γνωρίζω κάποιες εκκλησίες όπου έλαβαν χώρα αναζωπυρώσεις, αλλά τώρα, μετά από λίγα χρόνια, δεν υπάρχει ούτε ίχνος Αγίου Πνεύματος πια. Αυτές οι εκκλησίες είναι νεκρές, ξερές, άδειες. Κτίρια που κάποτε φιλοξενούσαν 1000 άτομα αποτελούν τώρα σπηλαιώδη μνημεία, με μόνο εκκλησίασμα πενήντα άτομα.

Και ο Ησαϊας συνεχίζει: «Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη. Και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν και οικήματα ασφαλή και ησύχους τόπους ευφορίας» (Ησαϊας 32:17-18).

Η ειρήνη έρχεται επειδή βρίσκεται σε ενέργεια η δικαιοσύνη. Το Άγιο Πνεύμα είναι απασχολημένο με το να διαπερνάει όλη την ανησυχία, την ενόχληση και την κατάκριση. Αυτό που ακολουθεί είναι η ειρήνη του μυαλού, ειρήνη στο σπίτι, και ειρήνη στον οίκο του Θεού. Και όταν ο λαός του Θεού έχει την ειρήνη του Χριστού, δεν μετακινείται εύκολα απ’αυτή: «και θέλει πίπτει χάλαζα κατασυντρίβουσα το δάσος, και η πόλις με όλεθρον θέλει ανατραπεί. Μακάριοι σεις οι σπείροντες πλησίον παντός ύδατος, οι εξαποστέλλοντες εκεί τους πόδας του βοός και της όνου»(εδ.19-20).

Η προφητεία του Ησαϊα για το Άγιο Πνεύμα δόθηκε στον Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οζία. Και όμως εφαρμόζεται και σήμερα στο λαό του Θεού. Είναι γνωστή σαν προφητεία διπλής κατεύθυνσης. Το γεγονός είναι πως κάθε γενιά χρειάζεται έκχυση του Αγίου Πνεύματος. Και πιστεύω πως η εκκλησία σήμερα δεν έχει δει τίποτα σε σύγκριση με αυτά που θέλει να πετύχει το Άγιο Πνεύμα.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Η ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

«Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί...» (Ματθαίος 6:31-32)

Ο Ιησούς μας λέει πως η ανησυχία-για το μέλλον ή την οικογένειά μας, για την εργασία, για το πως θα επιβιώσουμε–είναι τρόπος ζωής των εθνικών. Ο Ιησούς μιλάει εδώ για αυτούς που δεν έχουν ουράνιο Πατέρα. Γνωρίζουν το Θεό όπως και θέλει να τους είναι γνωστός, σαν προμηθεύων, γεμάτος φροντίδα και αγάπη Πατέρας στον ουρανό.

«Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον...» (εδ.34). Μ’αυτά τα απλά λόγια ο Ιησούς μας δίνει την εντολή, «Μη σκέφτεστε καν, μην ανησυχείτε, για το τι μπορεί να γίνει ή να μη γίνει αύριο.Δεν μπορείτε να αλλάξετε τίποτα. Ούτε και μπορείτε να βοηθήσετε σε τίποτα με την ανησυχία. Όταν όμως ανησυχείτε, το μόνο που καταφέρνετε είναι να κάνετε σαν εθνικοί». Και μετά λέει, «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (εδ.33). Με άλλα λόγια, πρέπει να συνεχίσουμε να αγαπάμε τον Ιησού. Να προχωρούμε και να τοποθετούμε όλες τις έγνοιες και τις ανησυχίες μας στα χέρια Του. Να συνεχίζουμε να αναπαυόμαστε στην πιστότητά Του. Ο Ουράνιος Πατέρας μας θα φροντίσει να μας εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα για τη ζωή.

Αναρωτιέμαι αν είναι και οι άγγελοι μπλεγμένοι στην ανησυχία και την αγωνία όλων αυτών που ισχυρίζονται ότι εμπιστεύονται το Θεό. Η ανησυχία μας σαν να μην έχουμε Πατέρα στον ουρανό πρέπει να τους φαίνεται τόσο προσβλητική για τον Κύριο! Τι μπερδεμένα ερωτηματικά ανεβαίνουν, άραγε, στο μυαλό τους; «Δεν έχουν Πατέρα στον Ουρανό; Δεν πιστεύουν ότι τους αγαπάει; Δεν τους έχει πει πως γνωρίζει όλες τις ανάγκες τους; Δεν πιστεύουν ότι αυτός που ταϊζει τα πουλιά και όλο το βασίλειο των ζώων θα ταϊσει και θα ντύσει επίσης κι αυτούς; Πως μπορούν να φρίττουν και να ανησυχούν τη στιγμή που ξέρουν ότι είναι δικά του όλη η εξουσία, όλος ο πλούτος και ότι μπορεί να προμηθεύσει τις ανάγκες όλης της δημιουργίας; Είναι δυνατόν να κατηγορήσουν τον ουράνιο Πατέρα τους για παραμέληση, σαν να μην είναι αληθινός στα λόγια Του;»

Έχεις έναν Ουράνιο Πατέρα. Εμπιστέψου Τον!

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ

Στις Πράξεις 27ο κεφάλαιο, ο Παύλος βρισκόταν σ’ένα πλοίο που πήγαινε στη Ρώμη και έκανε μια στάση στη Σιδώνα. Ο Παύλος ζήτησε από τον επικεφαλής εκατόνταρχο την άδεια να επισκεφτεί μερικούς φίλους του στην πόλη, και «ο Ιούλιος ...επέτρεψεν εις αυτόν να υπάγη προς τους φίλους αυτού και να λάβη περίθαλψιν» (Πράξεις 27:3). Εδώ βλέπουμε άλλη μια περίσταση όπου ο Θεός χρησιμοποιεί πιστούς για να αναζωογονήσουν πιστούς.

Το βλέπουμε αυτό και στη 2η επιστολή του Τιμοθέου, όπου ο Παύλος γράφει για κάποιον συγκεκριμένο πιστό:

«Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου, διότι πολλάκις με παρηγόρησεν και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, αλλ’ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε μετά σπουδής πολλής και με εύρεν.και όσας διακονίας έκαμεν ..» (Β΄Τιμοθέου 1:16-18).

Ο Ονησίφορος ήταν ένα από τα πνευματικά παιδιά του Παύλου και τον αγαπούσε τόσο βαθιά και ολόκαρδα που τον έψαξε μέσα στα βάσανά του. Μια φορά μάλιστα που ο Παύλος ήταν φυλακισμένος, ο Ονησίφορος έτρεξε όλη την πόλη ψάχνοντάς τον ώσπου τον βρήκε. Το κίνητρό του ήταν απλό: «Ο αδελφός μου είναι πληγωμένος. Έχει υποφέρει από τον τρόμο του ναυαγίου, και τώρα είναι χτυπημένος απ’το Σατανά. Πρέπει να τον ενθαρρύνω».

Η διακονία της αναζωογόνησης/πνευματικής ανάτασης περιλαμβάνει το ψάξιμο όσων έχουν πληγωθεί. Ακούμε πολλές συζητήσεις για εξουσία στην εκκλησία αυτές τις μέρες: εξουσία να θεραπεύονται οι άρρωστοι, εξουσία να κερδίζονται χαμένες ψυχές, εξουσία να ξεπερνάμε την αμαρτία. Αλλά σας λέω ότι κυλάει μεγάλη, θεραπευτική εξουσία από ένα αναζωογονημένο και ανανεωμένο πρόσωπο. Η κατάθλιψη, η διανοητική αγωνία ή το προβληματισμένο πνεύμα ενός ανθρώπου μπορεί να προκαλέσει όλα τα είδη των φυσικών αρρωστιών, αλλά ένα πνεύμα που είναι ανανεωμένο και ενθαρρυμένο-ένα πνεύμα φτιαγμένο για να νιώθει αποδοχή, αγάπη και ότι το χρειάζονται-είναι το θεραπευτικό βάλσαμο που χρειάζεται περισσότερο.

Βρίσκουμε αυτή τη διακονία ανανέωσης και στην Παλαιά Διαθήκη επίσης. Όταν ο Δαβίδ ήταν κυνηγημένος από το βασιλιά Σαούλ, είχε εξουθενωθεί και πληγωθεί, αναγκασμένος να τρέχει ημέρα και νύχτα. Εκείνο το διάστημα ένιωθε απορριμένος από ηγέτες και λαό του Θεού. Τότε, στην κρίσιμη στιγμή, ο Ιωνάθαν, ο φίλος του πήγε να τον δει: «Τότε εσηκώθη ο Ιωνάθαν ο υιός του Σαούλ και υπήγε προς τον Δαβίδ... και ενίσχυσε την χείρα αυτού εν τω Θεώ. Και είπε προς αυτόν, Μη φοβού: διότι δεν θέλει σε ευρεί η χείρ Σαούλ του πατρός μου. Και συ θέλεις βασιλεύσει επί τον Ισραήλ και εγώ θέλω είσθαι δεύτερός σου...» (Α΄Σαμουήλ 23:16-17).

Αυτό χρειαζόταν ν’ακούσει ο Δαβίδ και αμέσως το πνεύμα του ανανεώθηκε έτσι ώστε να συνεχίσει. Βλέπουμε το ίδιο παράδειγμα πάλι και πάλι στο Ευαγγέλιο: Ο Θεός δε στέλνει έναν άγγελο ή μια όραση, αλλά έναν άλλο πιστό για να αναζωογονήσει τα αγαπημένα παιδιά Του.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Πως έφερε παρηγοριά στον Παύλο το Άγιο Πνεύμα κατά τη διάρκεια των μελαγχολικών έως καταθλιπτικών στιγμών που περνούσε; Ο ίδιος ο απόστολος μας λέει: «Αλλ’ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου» (Β΄Κορινθίους 7:6). Ο Τίτος έφτασε στη Μακεδονία με ανανεωτικό πνεύμα και ξαφνικά η καρδιά του Παύλου υψώθηκε. Το σώμα, ο νους και η καρδιά του πλημμύρισαν από χαρά τη στιγμή που συζητούσαν οι δυο τους και ο απόστολος έγραψε: «...είμαι πλήρης παρηγορίας, έχω υπερπερισσεύουσαν την χαράν εις όλην την θλίψιν ημών» (7:4). Με λίγα λόγια διακήρυττε, «Αντιμετωπίζω προβλήματα ακόμα, αλλά ο Κύριος μου έχει δώσει όλα όσα χρειάζομαι για τη μάχη. Με ανανέωσε μέσω του Τίτου».

Κατά τη διάρκεια της διακονίας μου έχω δει άντρες και γυναίκες του Θεού να φτάνουν στο τέλος της υπομονής τους και να πέφτουν χαμηλά τελείως μπερδεμένοι. Έχω αγωνιστεί στην προσευχή γι’αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές μου που βρίσκονται σε πόνο ζητώντας από τον Κύριο, «Πατέρα, πως θα μπορέσουν αυτοί οι υπηρέτες σου να βγουν ποτέ από ένα τέτοιο λάκκο ταλαιπωρίας; Που είναι η δύναμη που θα τους ανορθώσει; Τι μπορώ να πω ή να κάνω για να τους βοηθήσω;»

Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται εδώ, στην ομολογία του Παύλου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο τόσο βαθιά ανήσυχο που δεν ήταν πια ο εαυτός του. Βρισκόταν στο σκοτεινότερο σημείο της διακονίας του, τόσο πεσμένος όσο δε θα μπορούσε ποτέ να πέσει περισσότερο(συναισθηματικά). Και όμως μέσα σε ελάχιστες ώρες, είχε βγεί απ’αυτό το σκοτεινό λάκκο και ξεχείλιζε από ευτυχία και χαρά. Για άλλη μια φορά, ο αγαπητός απόστολος ένοιωθε χρήσιμος και ότι τον αγαπούσαν.

Πως έγινε αυτό; Πρώτ’απ’όλα, ας δούμε τι είχε γίνει στην Κόρινθο. Όταν έφτασε εκεί ο Τίτος για να συναντηθεί με τους ηγέτες της εκκλησίας, δέχτηκε τη δική του λαμπρή ανανέωση. Έλαβε χώρα μια πνευματική ανανέωση στην εκκλησία επειδή είχαν προσέξει τις οδηγίες του Παύλου και τώρα ο Θεός τους ευλογούσε με θαυμαστό τρόπο.

Ο Τίτος γύρισε στη Μακεδονία φέρνοντας τα ενθαρρυντικά νέα: «Παύλε, οι αδελφοί της Κορίνθου σου στέλνουν την αγάπη τους! Αφαίρεσαν την αμαρτία που υπήρχε ανάμεσά τους και αντιμετώπισαν τους ψευδοπροφήτες. Δεν περιφρονούν πια τα βάσανά σου αλλά αντίθετα χαίρονται με την ομολογία σου».

Αυτός ο αναζωογονητικός λόγος, φερμένος από έναν αγαπητό αδελφό, αυτόματα έβγαλε τον Παύλο από το λάκκο της ταλαιπωρίας του: «Αλλ’ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου...» (Β΄Κορινθίους 7:6). Βλέπετε το παράδειγμα που δίνεται εδώ; Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους για να αναζωογονήσει ανθρώπους. Δεν έστειλε έναν άγγελο για να δροσίσει και να αναζωογονήσει τον Παύλο. Αυτή η δροσιά και η αναζωογόνηση ήρθε από το φρέσκο και δροσερό πνεύμα του Τίτου, που με τη σειρά του έφερε έναν αέρα δροσιάς και φρεσκάδας στο πνεύμα του Παύλου.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

«Προς τίνας δε ώμοσεν ότι δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσιν αυτού, ειμή προς τους απειθήσαντας; Και βλέπομεν ότι δια απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι» (Εβραίους 3:18-19).

Σκέψου τι έγινε η άπιστη γενιά που επέστρεψε στην έρημο. Ο Θεός τους είπε επιδεικτικά, από τους κριτές και τους Λεβίτες μέχρι τον πιο άσημο, πως το χέρι Του θα ήταν εναντίον τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα γνώριζαν μόνο απελπισία/πίκρα και μικρότητα ψυχής. Δεν θα έβλεπαν πια τη δόξα Του. Αντίθετα, θα εστίαζαν στα προβλήματά τους και θα αναλώνονταν από τα δικά τους πάθη και επιθυμίες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλους τους άπιστους ανθρώπους. Καταλήγουν να καταναλώνονται από την προσωπική τους ευημερία. Στερούνται κάθε όρασης, κάθε αίσθησης της παρουσίας του Θεού, κάθε λεπτό μιας ζωής σε προσευχή. Δε νοιάζονται πια για το γείτονά τους, ή για έναν κόσμο που χάνεται, ή τελικά ακόμα και για τους ίδιους τους φίλους τους. Αντίθετα, ολόκληρη η προσοχή της ζωής τους είναι στραμμένη στα προβλήματά τους και τις αρρώστιες τους. Πέφτουν από τη μια κρίση στην άλλη, κλεισμένοι στον πόνο και τα βάσανά τους. Οι μέρες της ζωής τους είναι γεμάτες σύγχυση, αγώνα, ζήλια και διαχωρισμό.

Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευχαριστήσει κανείς το Θεό. Μόλις χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δυο και ύψωσε τα νερά σε τείχος για να περάσουν οι Ισραηλίτες απέναντι με ασφάλεια, εκείνοι χόρεψαν από χαρά και απόλαυσαν την όλη έκβαση. Τρείς μόλις μέρες μετά, αυτοί οι ίδιοι Ισραηλίτες γκρίνιαζαν στο Θεό, μουρμούριζαν και αμφισβητούσαν με παράπονο την ίδια την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους!

Για τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια, ο Μωϋσής παρακολουθούσε όλους τους Ισραηλίτες αυτής της άπιστης γενιάς, να πεθαίνουν ένας-ένας. Καθώς αναπολούσε τα περασμένα, και παρατηρούσε όσους ξόδεψαν τη ζωή τους στην έρημο, πρόσεξε πως όλες οι προειδοποιήσεις του Θεού σ’αυτούς είχαν πραγματοποιηθεί. «... εξωλόθρευσαν αυτούς απ’έμπροσθεν αυτών, και κατώκησαν αντ’αυτών, καθώς έκαμεν ο Ισραήλ εν τη γη της κληρονομίας αυτού...εωσού εξέλιπεν πάσα η γενεά των πολεμιστών ανδρών εκ μέσου του στρατοπέδου, καθώς ώμοσεν ο Κύριος προς αυτούς. Έτι η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίον αυτών, δια να εξολοθρεύση αυτούς εκ μέσου του στρατοπέδου, εωσού εξέλιπον» (δες Δευτερονόμιο 2). Ο Θεός είχε αναβάλλει τους αιώνιους σκοπούς Του για τον λαό Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια.

Παρόμοια και σήμερα, ορισμένοι Χριστιανοί αρκούνται στην απλή ύπαρξή τους ώσπου να πεθάνουν. Δεν περπατούν τη Χριστιανική τους ζωή ρισκάροντας, προκειμένου να πιστέψουν στα λόγια του Θεού, ώστε να αυξηθούν ή να ωριμάσουν. Αρνούνται να πιστέψουν στο Λόγο του, και έχουν σκληρύνει σ’αυτή τους την απιστία. Τώρα ζουν απλώς και μόνο για να πεθάνουν μια μέρα.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ!

Τι έχουμε να διδαχτούμε από το νέφος των μαρτύρων που αναφέρεται στην προς Εβραίους 12:1; Ποιό είναι το μήνυμά τους προς εμάς, τους πιστούς των τελευταίων ημερών; Απλά αυτό: «Διότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι επί τους δικαίους και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών, το δε πρόσωπον του Κυρίου είναι κατά των πραττόντων κακά» (Α΄Πέτρου 3:12).

Δεν πιστεύω ότι αυτό το μεγάλο σύννεφο ουράνιων μαρτύρων θα μας μιλούσε ποτέ για τήρηση μπερδεμένων θεολογικών όρων ή δογματικών θέσεων. Θα μας μιλούσαν για την απλότητα της αλήθειας:

• Ο συγγραφέας της προς Εβραίους μας λέει να κοιτάξουμε στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας. Να συνεχίσουμε να κηρύττουμε τη νίκη του σταυρού, να υπομένουμε τις εναντίον μας κατηγορίες των αμαρτωλών ανθρώπων, και να εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες που μας βασανίζουν, καθώς τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας (δες Εβραίους 12:1-2).
• Ο βασιλιάς Δαβίδ μαρτυρεί πως μπορούμε να εμπιστευτούμε τη συγχωρητικότητα του Θεού, και ότι δεν θα αφαιρέσει το Άγιο Πνεύμα από κοντά μας. Ο ίδιος διέπραξε φόνο, ήταν μοιχός και ψεύτης. Αλλά όμως μετάνοιωσε και ο Πατέρας δεν τον άφησε να χαθεί γιατί τον είχε βάλει την καρδιά Του.
• Ο Πέτρος μας μαρτυρεί πως αμάρτησε ενάντια στο μεγαλύτερο φως που θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει ο άνθρωπος. Αυτός ο μαθητής περπάτησε στην παρουσία του Ιησού, άγγιξε τον Κύριο και έλαβε την κλήση του από τον Ίδιο το Χριστό προσωπικά. Θα μπορούσε να ζήσει με τις τύψεις και την κατάκριση, αλλά ο Θεός είχε βάλει την καρδιά του επάνω σ’αυτόν.
• Ο Παύλος μας λέει να μη φοβόμαστε τις θλίψεις και τις δοκιμασίες μας. Ο Ιησούς υπέφερε κάθε ημέρα της διακονίας του και πέθανε μέσα στα βάσανα και τη θλίψη. Και όταν κάλεσε τον Παύλο να κηρύξει το Ευαγγέλιο, του έδειξε πόσες πολλές θλίψεις και δοκιμασίες τον περίμεναν.

Και πράγματι, πέρασε δοκιμασίες και θλίψεις σ’όλη τη διάρκεια της διακονίας του. Όμως αποδεικνύουν ότι ο Θεός μας έχει βάλει στην καρδιά του. «δια να μη κλονίζηται μηδείς εν ταις θλίψεσι ταύταις. Διότι σεις εξεύρετε ότι εις τούτο είμεθα τεταγμένοι...» (Α΄Θεσσαλονικείς 3:3).

Επίσης βλέπουμε τη μαρτυρία του Ιώβ: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν και βάλλεις τον νουν σου επ’αυτόν ... και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν;» (Ιώβ 7:17-18).

Όταν λοιπόν σε βάζει στην καρδιά του ο Θεός, αυτό σημαίνει ότι θα δοκιμάζεσαι συχνά. Αλλά το ζήτημα είναι, ότι όσο μακρόχρονη και σκληρότερη είναι η δοκιμασία που περνάς, τόσο πιο δυνατά προσκολλάται πάνω σου η καρδιά του Θεού, για να σου δείξει την αγάπη και το ενδιαφέρον Του. Αυτή είναι η μαρτυρία της ζωής του Παύλου και της ζωής του Ιησού. Μπορεί να έρθει ο εχθρός εναντίον σου, αλλά να θυμάσαι ότι ο Κύριος του έχει θέσει ένα όριο. Μόνο στον Ιησού βρίσκουμε απόλυτη ανάπαυση.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΤΕΣΤ ΠΙΣΤΗΣ

Έρχεται μια εποχή στη ζωή κάθε Χριστιανού-όπως επίσης και της εκκλησίας-που ο Θεός μας περνάει από το τελευταίο και δυσκολότερο (ίσως) τέστ της πίστης μας. Πρόκειται για το ίδιο τέστ που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο λαός Ισραήλ στην ερημική πλευρά του ποταμού Ιορδάνη. Περί τίνος πρόκειται άραγε;

Πρόκειται για την πρόκληση να γνωρίζουμε όλους τους κινδύνους που μας περιμένουν στο μέλλον-τις κατά μέτωπον επιθέσεις γιγαντιαίων θεμάτων που θα δεχτούμε, τα ψηλά τείχη της θλίψης, τις αρχές και τις εξουσίες που επιζητούν να μας καταστρέψουν-και παρόλα αυτά να αφεθούμε τελείως στις υποσχέσεις του Θεού. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να υποτάξουμε με τη θέλησή μας τον εαυτό μας σε μια ζωή εμπιστοσύνης και πίστης στο Λόγο Του. Πρόκειται για τη δέσμευση να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι μεγαλύτερος απ’όλα τα προβλήματα και τους εχθρούς μας.

Ο Ουράνιος Πατέρας μας δεν ψάχνει για πίστη που να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα τη φορά. Αντίθετα, ψάχνει για δέσμευση πίστης στο πρόσωπό Του ότι είναι ικανός καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας να πραγματοποιεί το αδύνατο. Αυτό το είδος πίστης φέρνει ηρεμία και ανάπαυση στην ψυχή μας, όποια και να είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Και έχουμε αυτή την ηρεμία επειδή καταλήξαμε μια για πάντα στο συμπέρασμα ότι, «Ο Θεός μου είναι μεγαλύτερος. Είναι σε θέση να με βγάλει έξω όχι μόνο από τη θλίψη μου αυτή αλλά και από όλες τις άλλες θλίψεις της ζωής».

Ο Κύριός μας είναι γεμάτος αγάπη και υπομονή, αλλά δε θα αφήσει τους ανθρώπους Του να μένουν σε απιστία. Πιθανόν να έχεις πειραστεί πολλές φορές και τώρα έφτασε η ώρα να πάρεις μια απόφαση. Ο Θεός θέλει πίστη που να αντέχει να περάσει μέσα από το ύστατο τέστ, μια πίστη που δε θα επιτρέψει σε τίποτα να σε ταρακουνήσει και να σε μετακινήσει από την εμπιστοσύνη και την πεποίθησή σου στην πιστότητά Του.

Υπάρχει τόση πολλή θεολογία που περικυκλώνει το θέμα της πίστης. Για να το θέσουμε πιο απλά, δεν γίνεται να τη «μαγειρέψουμε». Δεν μπορούμε να τη δημιουργήσουμε επαναλαμβάνοντας, «Πιστεύω, πραγματικά πιστεύω...». Όχι, πίστη είναι η απόφαση που παίρνουμε να υπακούσουμε το Θεό. Η υπακοή αντανακλά πίστη.

Καθώς ο λαός Ισραήλ αντιμετώπιζε την Ιεριχώ, τους είχε ειπωθεί να μην προφέρουν λέξη, αλλά αντίθετα να βηματίζουν. Αυτοί οι πιστοί άνθρωποι δεν ψιθύριζαν στον εαυτό τους, «Βοήθησέ με να πιστεύω Κύριε. Το θέλω τόσο πολύ». Όχι, είχαν την προσοχή τους στραμένη στο μοναδικό πράγμα που τους είχε ζητήσει ο Θεός: στο να υπακούν στο Λόγο Του και να προχωρούν μπροστά.

Αυτό είναι πίστη. Και πίστη σημαίνει να θέτεις στην καρδιά σου την επιθυμία να υπακούσεις ό,τι είναι γραμμένο στο Λόγο του Θεού, χωρίς καμία αμφισβήτηση ή ελαφρότητα ως προς το τι λέει. Και γνωρίζουμε πως όταν είμαστε αποφασισμένοι με την καρδιά μας να υπακούσουμε, τότε ο Θεός θα φροντίσει να είναι ξεκάθαρος σε μας ο Λόγος Του, χωρίς μπερδέματα. Μάλιστα εάν μας διατάξει να κάνουμε κάτι, θα μας δώσει επίσης τη δύναμη και την ικανότητα να υπακούσουμε: «...ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός» (Ιωήλ 3:10). «Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος Αυτού» (Εφεσίους 6:10).

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΜΑΤΑΙΑ

Θα σοκαριζόσασταν αν ξέρατε ότι ο Ιησούς βίωσε το συναίσθημα της μερικής επιτυχίας;
Στον Ησαϊα 49:4 διαβάζουμε τα εξής: «Και εγώ είπα, Ματαίως εκοπίασα. εις ουδέν και εις μάτην κατηνάλωσα την δύναμίν μου...». Σημειώστε πως αυτά δεν είναι λόγια του Ησαϊα που κλήθηκε από το Θεό σε ώριμη ηλικία. Όχι, είναι λόγια Του Ίδιου του Χριστού, που ειπωθηκαν από Αυτόν που: «...με εκάλεσεν εκ κοιλίας. Εκ των σπλάχνων της μητρός μου ανέφερε το όνομά μου... Κύριος , ο πλάσας με εκ κοιλίας δούλον αυτού, δια να επαναφέρω τον Ιακώβ προς αυτόν (και δια να συναχθή προς αυτόν ο Ισραήλ)» (49:1,5).

Όταν έφτασα σ’αυτή την περικοπή, που είχα διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν, η καρδιά μου γέμισε θαυμασμό. Με δυσκολία πίστευα αυτά που διάβαζα. Τα λόγια του Ιησού εδώ, όσον αφορά «το μάταιο αγώνα» αποτελούσαν απόκριση στον Πατέρα που μόλις είχε δηλώσει: «Συ είσαι δούλος μου, Ισραήλ, εις τον οποίον θέλω δοξασθή» (49:3).

Διαβάζοντας αυτό το εδάφιο, στάθηκα και είπα: «Τι θαυμάσιο! Δεν το πιστεύω ότι ο Χριστός ήταν τόσο τρωτός, ώστε ομολογούσε στον Πατέρα ότι βίωνε από πρώτο χέρι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε εμείς οι άνθρωποι. Μέσα από την ανθρώπινή Του διάσταση δοκίμασε τις ίδιες απογοητεύσεις, τις ίδιες αποθαρρύνσεις, τις ίδιες πληγές. Έκανε τις ίδιες σκέψεις που έκανα κι εγώ στη ζωή μου όπως: Αυτό που πέτυχα δεν είναι αυτό που μου υποσχεθεί ο Κύριος. Σπατάλησα τις δυνάμεις μου. Όλα έχουν γίνει μάταια».

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια , αγάπησα περισσότερο τον Ιησού. Κατάλαβα ότι το εδάφιο 15 της προς Εβραίους 4ο κεφάλαιο δεν είναι ένα κλισέ: ο Σωτήρας μας αληθινά αγγίχτηκε από τα συναισθήματα των αδυναμιών μας, και, αν και χωρίς αμαρτία, πειράστηκε με κάθε τρόπο όπως εμείς. Άρα θα γνώρισε αυτό τον ίδιο πειρασμό από το Σατανά ακούγοντας, τη γεμάτη κατηγόρια, φωνή του: «Η αποστολή σου δεν πέτυχε. Η ζωή σου είναι σκέτη αποτυχία. Δεν έχεις τίποτα να δείξεις σαν αποτέλεσμα για όλους τους αγώνες και τις προσπάθειες που έκανες».

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να εκπληρώσει το θέλημα του Πατέρα, αναζωπυρώνοντας τον Ισραήλ. Και έκανε ακριβώς την εντολή που του είχε δοθεί. Αλλά ο λαός Ισραήλ Τον απέρριψε: «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν» (Ιωάννης 1:11).
Γιατί ο Ιησούς ή οποιοδήποτε άλλο παιδί του Θεού να λένε τόσο αποθαρρυντικά λόγια του τύπου: Αγωνίστηκα μάταια; Πως θα μπορούσε ο Γιός του Θεού να εκφέρει μια τέτοια δήλωση; Και γιατί τόσες γενεές πιστών να μειώνουν τον εαυτό τους με τόσο αποθαρρυντικά και απελπιστικά λόγια; Είναι όλα αποτέλεσμα μέτρησης μηδαμινών αποτελεσμάτων σε σχέση με υψηλές προσδοκίες.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ

Μάθαμε από το 49ο κεφ. Του Ησαϊα πως ο Κύριος γνωρίζει τις μάχες μας. Τις έχει διεξάγει και Εκείνος πριν από ‘μας. Και δεν είναι αμαρτία να υπομένουμε τη σκέψη ότι ο αγώνας μας είναι μάταιος ή να πέσουμε σ’ένα αίσθημα αποτυχίας των θρυμματισμένων προσδοκιών μας. Ο Ίδιος ο Ιησούς το βίωσε αυτό αν και ήταν αναμάρτητος.

Είναι όμως πολύ επικίνδυνο να επιτρέψουμε σ’αυτά τα διαβολικά ψέμματα να μολύνουν και να πυρπολήσουν την ψυχή μας. Ο Ιησούς μας έδειξε τον τρόπο να βγούμε από τέτοια αποθάρρυνση με τα εξής λόγια: «Ματαίως εκοπίασα. Εις ουδέν και εις μάτην κατηνάλωσα την δύναμιν μου.πλην η κρίσις μου είναι μετά του Κυρίου και το έργον μου μετά του Θεού μου» (Ησαϊας 49:4).Η Εβραϊκή λέξη για την κρίση εδώ, είναι η «ετυμηγορία» που όπως λέει ο Χριστός, «η τελική ετυμηγορία ανήκει στον Πατέρα μου. Μόνο Εκείνος μπορεί να κρίνει όλα όσα έχω κάνει και πόσο αποτελεσματικός είμαι».

Ο Θεός μας πιέζει με αυτό το λόγο: «Σταματείστε να κρίνετε οι ίδιοι το έργο σας για μένα. Δεν έχετε καμιά δουλειά να κρίνετε το πόσο αποτελεσματικοί είστε. Και ούτε έχετε το δικαίωμα να αυτοαποκαλείστε αποτυχημένοι. Δεν ξέρετε ακόμα τι είδους επιρροή είχατε. Απλά δεν έχετε την ενόραση να γνωρίζετε τις ευλογίες που έρχονται επάνω σας». Όντως, δε θα γνωρίσουμε πολλά τέτοια πράγματα ώσπου να σταθούμε ενώπιόν Του στην αιωνιότητα.

Στον Ησαϊα 49, ο Ιησούς άκουσε τον Πατέρα να το λέει με τόσα πολλά λόγια: «Τώρα λοιπόν λέγη Κύριος, ο πλάσας με εκ κοιλίας δούλον αυτού, δια να επαναφέρω τον Ιακώβ προς αυτόν και δια να συναχθή προς αυτόν ο Ισραήλ ... Μικρόν είναι το να ήσαι δούλος μου δια να ανορθώσης τας φυλάς του Ιακώβ και να επαναφέρης το υπόλοιπον του Ισραήλ. Θέλω προσέτι σε δώσει φως εις τα έθνη, δια να να ήσαι η σωτηρία μου έως εσχάτου της γης» (Ησαϊας 49:5-6).

Ενώ ο διάβολος μας λέει ψέμματα ότι όλα όσα κάνουμε είναι μάταια, ότι ποτέ δε θα δούμε τις προσδοκίες μας να εκπληρώνονται, ο Θεός μέσα στη δόξα Του ετοιμάζει μεγαλύτερες ευλογίες για μας. Έχει φυλαγμένα για μας πολύ καλύτερα πράγματα και παραπάνω από όσα ακόμα μπορεί να σκεφτόμαστε ή να ζητάμε.

Δεν πρέπει να ακούμε και να δίνουμε βάση στα ψέμματα του διαβόλου πια. Αντίθετα, πρέπει να αναπαυόμαστε στο Άγιο Πνεύμα πιστεύοντας ότι Εκείνος θα εκπληρώσει την προσπάθειά μας να μοιάσουμε περισσότερο στο Χριστό. Πρέπει επίσης να σηκωθούμε από το στάδιο της αποθάρρυνσης και να σταθούμε στα λόγια: «Ώστε αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεστε στέρεοι, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (Α΄Κορινθίους 15:58).

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΑΥΡΙΟ

Ο Κύριος εμφανίστηκε μια μέρα στον Αβραάμ και του έδωσε μια απίστευτη εντολή: «...Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γένεση 12:1).

Εκπληκτικό! Ξαφνικά, ο Θεός διάλεξε έναν άνθρωπο και του είπε: «Θέλω να σηκωθείς και να φύγεις, αφήνοντας τα πάντα πίσω σου: το πατρικό σου, τους συγγενείς σου, ακόμα και τη χώρα σου. Θέλω να σε στείλω κάπου και θα σε καθοδηγήσω Εγώ πως θα φτάσεις εκεί».
Πως ανταποκρίθηκε ο Αβραάμ σ’αυτό τον απίστευτο λόγο του Κυρίου; «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει» (Εβραίους 11:8).

Τι σκάρωνε ο Θεός; Γιατί να έψαχνε σε όλα τα έθνη για έναν άνθρωπο που μετά θα τον καλούσε να τα εγκαταλείψει όλα και να πάει ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς προκαθορισμένη κατεύθυνση και με άγνωστο προορισμό; Σκέψου τι ζήταγε ο Θεός απ’τον Αβραάμ. Ποτέ δεν του είπε ούτε πόσο μακρυά θα πάει ούτε που θα έφτανε. Του είπε μόνο δυο πράγματα στην αρχή: «Πήγαινε» και «Θα σου δείξω το δρόμο».

Στην ουσία ο Θεός είπε στον Αβραάμ: «Από σήμερα και μετά θέλω να μου εμπιστευθείς όλα τα αύριό σου. Θα ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου βάζοντας το μέλλον σου στα χέρια μου, ζώντας μέρα με την ημέρα. Ζητώ να αφιερώσεις τη ζωή σου στην υπόσχεση που σου δίνω Αβραάμ. Εάν το κάνεις, θα σε ευλογήσω και θα σε οδηγήσω σ’ένα μέρος που ούτε καν το έχεις φανταστεί».

Ο τόπος όπου ήθελε να οδηγήσει ο Θεός τον Αβραάμ, είναι ο τόπος όπου θέλει να οδηγήσει κάθε μέλος του σώματος του Χριστού. Ο Αβραάμ είναι αυτό που οι βιβλικοί αναλυτές-λόγιοι αποκαλούν «πρωτοπόρος», δηλ.κάποιος που αποτελεί παράδειγμα του πως πρέπει να περπατούμε ενώπιον του Κυρίου. Το παράδειγμα του Αβραάμ μας δείχνει τι απαιτείται απ’όλους όσους επιζητούν να ευχαριστήσουν το Θεό.

Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι ο Αβραάμ ήταν ένας νεαρός που τον κάλεσε ο Θεός να κάνει αυτή την αφιέρωση. Πιθανόν να είχε κάνει κάποια σχέδια για το μέλλον της οικογένειάς του, οπότε έπρεπε να σκεφτεί πολλά πράγματα καθώς ζύγιζε το κάλεσμα του Θεού. Όμως ο Αβραάμ «επίστευσεν εις τον Κύριον και ελογίσθη εις αυτόν (από το Θεό) εις δικαιοσύνην» (Γένεση 15:6).

Ο Απόστολος Παύλος μας λέει πως όλοι όσοι πιστεύουν και εμπιστεύονται στο Θεό, είναι παιδιά του Αβραάμ. Και θεωρούμαστε δίκαιοι σαν τον Αβραάμ, επειδή αποδεχόμαστε το ίδιο κάλεσμα να εμπιστευθούμε όλα μας τα αύριο στα χέρια του Κυρίου.

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ

Ο Ιησούς μας καλεί σ’ένα τρόπο ζωής που δεν αφήνει ανησυχίες για το αύριο και εναποθέτει τελείως στα χέρια Του το μέλλον μας: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν; (διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί) επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο Ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (Ματθαίος 6:31-34).

Ο Ιησούς δεν εννοεί να μην σχεδιάζουμε το επόμενο βήμα μας ή να μην κάνουμε τίποτα για το μέλλον μας. Μάλιστα λέει: «Μην έχετε άγχος ή προβληματίζεστε για την αυριανή ημέρα» Αν το καλοσκεφτείτε, οι μεγαλύτερες ανησυχίες μας αφορούν το τι θα συμβεί αύριο. Συνεχώς ασχολούμαστε με τρεις λεξούλες: Τι γίνεται αν ...;

«Τι γίνεται αν πέσει η οικονομία και χάσω τη δουλειά μου; Πως θα πληρώσω την υποθήκη ή τη δόση του δανείου; Πως θα επιβιώσει η οικογένειά μου; Αν χάσω την ασφάλεια ζωής; Αν αρρωστήσω ή χρειαστεί να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο, καταστραφήκαμε! Ή τι γίνεται αν με απογοητεύσει η οικογένειά μου σε
δύσκολες εποχές δοκιμασιών και προβλημάτων;» Όλοι αντιμετωπίζουμε χιλιάδες ανησυχίες τέτοιου είδους.

Ο Ιησούς, όμως, διακόπτει τις ανησυχητικές μας σκέψεις και λέει, «Ο Ουράνιος Πατέρας ξέρει πως να φροντίζει για σας». Και συμπληρώνει, «δε χρειάζεται ν’ανησυχείτε. Ο Πατέρας σας γνωρίζει ότι έχετε ανάγκη απ’όλα αυτά, και δε θα σας ξεχάσει. Είναι πιστός στο να σας ταϊσει, να σας ντύσει και να φροντίσει να προμηθεύσει όλες αυτές τις ανάγκες σας.

«Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δε σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά...Παρατηρήσατε τα κρίνα του αγρού πως αυξάνουσι. Δεν κοπιάζουσιν ουδέ κλώθουσι. Σας λέγω όμως ότι ουδέ ο Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού ενεδύθη ως εν τούτων.
Αλλ’εάν τον χόρτον του αγρού, όστις σήμερον υπάρχει και αύριον ρίπτεται εις κλίβανον, ο Θεός ενδύη ούτω, δεν θέλει ενδύσει πολλώ μάλλον εσάς, ολιγόπιστοι;» (Ματθαίος 6:26-30).

Δίνοντάς Του τις παλιές αμαρτίες μας, αυτόματα Του παραχωρούμε και τις περασμένες ημέρες μας, το παρελθόν μας. Τον εμπιστευόμαστε ότι θα μας συγχωρήσει για αποτυχίες του παρελθόντος, αμφιβολίες και φόβους. Έτσι γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και για την αυριανή ημέρα; Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από ‘μας είμαστε προσκολλημένοι περισσότερο στο μέλλον μας, διεκδικώντας το δικαίωμα να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας. Κάνουμε τα σχέδιά μας ανεξάρτητα από το Θεό, και μετά αργότερα Του ζητάμε να ευλογήσει και να εκπληρώσει τα όνειρά μας αυτά.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Υπάρχει ένα πράγμα που τρέμω πιο πολύ από όλα τα άλλα και αυτό είναι μην τυχόν απομακρυνθώ από το Χριστό. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να γίνω νωθρός, πνευματικά αμελής, παγιδευμένος στην απροσευχησία, και να περάσω ολόκληρες ημέρες χωρίς να εντρυφήσω στο Λόγο του Κυρίου. Στα ταξίδια που κάνω σ’όλο τον κόσμο έχω γίνει μάρτυρας ενός «πνευματικού τσουνάμι» κακίας. Ολόκληρα δόγματα έχουν πιαστεί στα κύματα αυτού του τσουνάμι, αφήνοντας τα ερείπια της απάθειας στην τύχη τους. Η Βίβλος προειδοποιεί ξεκάθαρα πως είναι δυνατόν αφιερωμένοι πιστοί να απομακρυνθούν από το Χριστό.

Ο Χριστιανός που επιζητεί «ειρήνη και ασφάλεια με κάθε κόστος» και απλά κρέμεται στη σωτηρία πληρώνει υψηλό πνευματικό τίμημα. Έτσι, πως μπορούμε να προφυλαχτούμε από την απομάκρυνση απ’το Χριστό και να παραμελήσουμε «τόσο πολύ τη σωτηρία»; Ο Παύλος μας λέει πως: «... να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμέν ποτε» (Εβραίους 2:1).

Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται στην ικανότητά μας να «διαβάζουμε γρήγορα» μέσα στο Λόγο Του. Διαβάζοντας πολλά κεφάλαια την ημέρα ή προσπαθώντας να ανατρέξουμε τη Βίβλο στα γρήγορα, μπορεί προς στιγμήν να μας προσφέρει ένα καλό συναίσθημα επιτυχίας. Αλλά το πιο σημαντικό είναι το να «ακούμε» αυτό που διαβάζουμε με πνευματικά αυτιά, και να το φιλοσοφούμε έτσι ώστε να «ακούγεται» από την καρδιά μας.

Το να μένει, ο Παύλος, σταθερός στο Λόγο του Θεού δεν ήταν μικρό πράγμα γι’αυτόν. Προειδοποιεί με αγάπη, «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμέν ποτε» (Εβραίους 2:1). Επίσης αναφέρει, «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. ΄Η δε γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι» (Β’Κορινθίους 13:5).

Ο Παύλος δεν συστήνει στους Χριστιανούς να είναι αδόκιμοι (ή ρέμπελοι). Αντίθετα, τους σπρώχνει, «Να εξετάζετε τους εαυτούς σας σαν αγαπημένοι, που είσαστε, του Χριστού. Κάντε μια πνευματική έρευνα. Ξέρετε αρκετά για το περπάτημά σας με τον Ιησού για να γνωρίζετε ότι σας αγαπάει, ότι δε σας έχει γυρίσει την πλάτη, ότι είστε λυτρωμένοι. Αλλά αναρωτηθείτε: Πως είναι η κοινωνία σας με το Χριστό; Την προστατεύετε επιμελώς; Στηρίζεστε επάνω Του στις δύσκολες στιγμές;»
Πιθανόν να καταλάβετε ότι, «Διακρίνω μια μικρή απομάκρυνση από το Θεό στη ζωή μου, μια τάση να περιφέρομαι άσκοπα. Ξέρω ότι προσεύχομαι όλο και λιγότερο. Το περπάτημά μου με τον Κύριο δεν είναι όπως θάπρεπε να είναι».

«Διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως» (Εβραίους 3:14).

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ

Ο Απόστολος Πέτρος μας λέει: «Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη ... τον παλαιόν κόσμον..., αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών εφύλαξεν όγδοον τον Νώε...και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσεν αυτάς καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι, και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λώτ...(τότε) εξεύρει ο Κύριος να ελευθερώνει εκ του πειρασμού τους ευσεβείς» (Β’ Πέτρου 2:4-7).

Παρά τη σοβαρότητα αυτών των παραδειγμάτων, ο Θεός στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα παρηγοριάς στο λαό Του, σαν να θέλει να πει: «Μόλις σας έδωσα δυο από τα καλύτερα παραδείγματα της συμπόνοιας μου. Αν μπορώ να ελευθερώσω, μέσα από ένα κοσμογονικό παγκόσμιο κατακλυσμό, έναν δίκαιο άνθρωπο με την οικογένειά του από τη θραύση...τότε δεν μπορώ να ελευθερώσω κι εσάς επίσης; Δεν μπορώ να παρέχω έναν θαυμαστό τρόπο διαφυγής;»

«Αν μπορώ να στέλνω φωτιά και να δημιουργώ τόσο ακραία κρίση που να καταναλώνει ολόκληρες πόλεις κάθε φορά, και όμως καταφέρνω να στείλω αγγέλους για να ελευθερώσουν το Λώτ και την οικογένειά του απ’αυτό το χάος...τότε δεν μπορώ να καταφέρω να στείλω αγγέλους για να σας ελευθερώσουν από τις δοκιμασίες που περνάτε;»
Να το μάθημα που δίνεται εδώ για τους δίκαιους: Ο Θεός θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να ελευθερώσει τους ανθρώπους Του από πύρινες δοκιμασίες και πειρασμούς. Σκεφτείτε το: Χρειάστηκε να ανοίξει την Ερυθρά Θάλασσα για να ελευθερώσει τον λαό Ισραήλ από τα δεκανίκια του εχθρού τους. Χρειάστηκε να βγάλει νερό από έναν βράχο για να σώσει τους Ισραηλίτες από τη δοκιμασία της ερήμου. Χρειάστηκε να στείλει, κυριολεκτικά απ’τον ουρανό, τροφή αγγέλων ένα θαυμαστό ψωμί για να τους σώσει από την πείνα. Χρειάστηκε μια κιβωτός για να σώσει το Νώε από τον κατακλυσμό, και «συνοδεία αγγέλων» για να ελευθερώσει τον Λωτ από πύρινη καταστροφή. Το ξεκάθαρο ζήτημα είναι πως ο Θεός γνωρίζει πως να ελευθερώνει το λαό Του, και θα φτάσει σε κάθε άκρο για να το πετύχει αυτό, όποια και να είναι η περίσταση.

Η φράση του Πέτρου «Ο Θεός γνωρίζει να ελευθερώνει» σημαίνει απλά, ότι «Έχει κάνει ήδη σχέδια». Η θαυμάσια αλήθεια είναι ότι ο Θεός έχει κάνει ήδη σχέδια για την απελευθέρωσή μας πριν ακόμα Του φωνάξουμε. Και δεν επαναπαύεται σ’αυτά τα σχέδια. Μας περιμένει να φωνάξουμε βοήθεια. Μπορεί να είμαστε μπλεγμένοι στον αγώνα μιας ζωής και να αναρωτιόμαστε πως θα μας ελευθερώσει ο Θεός, και όμως είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βάλει το σχέδιό Του σε πράξη.

Το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει στον Ιερεμία 29, όταν ο λαός Ισραήλ βρισκόταν σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Εκεί ο λαός μάλλον περνούσε τη μεγαλύτερη δοκιμασία που είχε ποτέ γνωρίσει, και όμως, ο Κύριος τους υποσχέθηκε: «Μετά από εβδομήντα χρόνια, θα σας επισκεφτώ και θα εκτελέσω το Λόγο μου σε σας».