Όταν γραφόταν το βιβλίο του Δανιήλ, ο λαός Ισραήλ διατελούσε υπό κατοχή στη Βαβυλώνα. Και μέχρι το έκτο κεφάλαιο, μετά από μακρά περίοδο ζωής σε διακονία, ο Δανιήλ ήταν κιόλας ογδόντα ετών.
Ο Δανιήλ ήταν πάντα άνθρωπος προσευχής. Και τώρα, στα γηρατειά του, δε σκεφτόταν να σταματήσει. Το ευαγγέλιο δεν αναφέρει καν να έχει κουραστεί ή να έχει αποθαρρυνθεί. Αντίθετα, μόλις ξεκινούσε. Το ευαγγέλιο μας δείχνει επίσης ότι αν και ο άνθρωπος αυτός έγινε ογδόντα ετών, οι προσευχές του τράνταζαν την κόλαση, εξοργίζοντας το διάβολο.
Ο βασιλιάς Δαρείος του έδωσε προαγωγή στο υψηλότερο γραφείο της χώρας. Έγινε ένας από τους τρεις ίσους προέδρους, που κυβερνούσαν πάνω σε πρίγκιπες και κυβερνήτες 120 επαρχιών. Μάλιστα ο Δαρείος τον ευνόησε περισσότερο από τους άλλους δυο προέδρους, βάζοντάς τον επικεφαλή στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής και την κατάρτιση όλων των διοικητικών διορισθέντων και μορφωμένων (Δανιήλ 6:3).
Προφανώς, ο Δανιήλ ήταν ένας πολυάσχολος προφήτης. Μπορώ μόνο να φανταστώ τα είδη πίεσης που αντιμετώπιζε σ'αυτή την υπουργική θέση, με τόσο απασχολημένο πρόγραμμα και χρονοβόρες συναντήσεις. Παρόλα αυτά όμως, τίποτα δεν αφαιρούσε από το Δανιήλ το χρόνο για προσευχή, ποτέ δεν ήταν πάρα πολύ απασχολημένος για να προσευχηθεί. Η προσευχή παρέμενε η κύρια απασχόλησή του, με προτεραιότητα ανάμεσα από όλες τις άλλες απαιτήσεις. Τρεις φορές την ημέρα, ξέκλεβε χρόνο από όλες τις υποχρεώσεις του, τα βάρη και τις απαιτήσεις που αντιμετώπιζε σαν ηγέτης για να ξοδέψει χρόνο με τον Κύριο. Απλά αποσυρόταν από όλες τις άλλες δραστηριότητες και προσευχόταν. Ο Δανιήλ έλαβε όλη τη σοφία του, την καθοδήγηση, τα μηνύματα και τις προφητείες του όντας στα γόνατα (δες Δανιήλ 6:10).
Μπορεί να ρωτήσεις-Ποιά είναι η προσευχή που τραντάζει την κόλαση; Προέρχεται από τον πιστό, επιμελή υπηρέτη που βλέπει το έθνος και την εκκλησία του να πέφτει όλο και βαθύτερα στην αμαρτία. Αυτό το πρόσωπο πέφτει στα γόνατα, κλαίγοντας και φωνάζοντας, "Κύριε, δε θέλω να αποτελώ μέρος όλου αυτού που συμβαίνει. Επέτρεψέ μου να είμαι ένα παράδειγμα της δύναμής σου σ'αυτή την κακή εποχή. Δεν έχει σημασία αν δεν προσεύχεται κανένας άλλος. Εγώ θα συνεχίσω να προσεύχομαι".
Είσαι πολύ απασχολημένος για να προσευχηθείς; Μήπως λες, "Απλά το παίρνω δια πίστεως"; Μπορεί να σκεφτείς, "Ο Θεός ξέρει την καρδιά μου. Ξέρει πόσο απασχολημένος είμαι. Του προσφέρω νοερές προσευχές κατά τη διάρκεια της ημέρας".
Πιστεύω ότι ο Κύριος θέλει να περνάει ποιοτικό, όχι βιαστικό χρόνο μόνος Του μαζί μας. Τότε η προσευχή γίνεται μια πράξη αγάπης και αφοσίωσης μάλλον, παρά χρόνος παρακλήσεων και αιτήσεων μόνο.
